ostatnia zmiana: 24 listopada 2001 roku
szukanie swojej przeszłości.
ostatnia zmiana: 24 listopada 2001 roku
Na przykład, kto by przypuszczał, że Andreas Papandreou, który był premierem Grecji przez wiele lat i prowadził polityczną walkę przeciwko Turcji, mógł mieć coś wspólnego z przywódcami bitwy pod Wiedniem. Bitwa ta odbyła się pomiędzy zjednoczonymi siłami Europy i Turcją 12 września 1683 roku. Wuj Papandreou, książe Stanisław Jabłonowski był potomkiem w prostej linii generała Stanisława Jabłonowskiego, który dowodził polską artylerią i sławną konną Husarią. Generał Jabłonowski był zastępcą samgo króla Jana III Sobieskiego, który dowodził zjednoczonymi siłami europejskimi. Drugi wuj Papandreou, hrabia Karol Ludwik Potocki był bezpośrednim potomkiem innego generała który wziął udział w tej samej bitwie.
Kto by przypuszczał, że Nick Papandreou, który opublikował kilka ciekawych książek i jest dobrze się zapowiadającym młodym pisarzem, może mieć coś wspólnego z Henrykiem Sienkiewiczem. Polski pierwszy nobelista z zakresu literatury napisał wiele ciekawych powieści, choć jest najlepiej znany na świecie jako autor “Quo Vadis”. Teściowa Henryka Sienkiewicza nazywała sie Wanda Mineyko, natomiast babką Nick’a była Zofia Mineyko, i obie Mineykówny pochodziły z tej samej rodziny.
Również zainteresował mnie fakt, że z jednej strony niektórzy członkowie mojej rodziny walczyli o wolność Polski, tymczasem inni służyli zaborcom. Na przykład, cioteczny brat męża Albertyny Mineyko (1837-?) był słynnym carskim generałem o imieniu Franz-Edward Iwanowicz Todtleben. Odegrał on poważną rolę w obronie Sewastopola podczas Kampanii Krymskiej (1853-56). Później pełnił przez wiele lat funkcję Generalnego Gubernatora Litwy i był odpowiedzialny za tłumienie działalności wyzwoleńczej na tym terenie, pomimo dość liberalnego stosunku do polskiej ludności. Natomiast jej brat, Zygmunt Mineyko (1840-1925) został aresztowany za swoją działalność anytyzaborczą i był skazany na śmierć przez powieszenie. Na szczęście uciekł. Później za tą samą dzałalność został odznaczony krzyżem Virtuti Militari przez Marszałka Józefa Piłsudskiego. Wiele lat później, inny kuzyn, Tomasz Mineyko (1901-1972) został również odznaczony krzyżem Virtuti Militari, tym razem za jego zasługi podczas II Wojny Światowej.
Następnym kuzynem który służył polskim oprawcom był Andrei Mineyko (1885-1940). Andrei urodził się jako Andrzej w Oszmianie. Jeszcze jako student podjął się dziełalności komunistycznej. Innym dziełaczem rewolucyjnym pochodzącym z tego rejonu był niechlubnie wsławiony Polak - Feliks Dzierżyński (1877-1926). Wsławił się on głównie jako założyciel i pierwszy szef radzieckiej "Czeka", niezwykle okrutnej tajnej sowieckiej policji założonej w grudniu 1917 roku. Jestem przekonany że rodzina Mineyków i Dzerżyńskich znała siebie na wzajem. Obie rodziny sąsiadowały na tym samym terenie, i Ziemiaństwo na Litwie i Białorusi zawsze utrzymywało ze sobą bliskie kontakty. Andrei Mineyko uczestniczył aktywnie w Rewolucji Październikowej w 1917 roku. Pracował jako Komisarz Wojenny w Smolnym, współpracując bezpośrednio z Feliksem Dzierżyńskim. Póżniej pełnił funkcję sekretarza partyjnego w Gomelu i w Kejdanowie. W czasach stalinowskich doszukano się jego pochodzenia szlacheckiego. Został wyrzucony z partii, aresztowany jako wróg klasy robotniczo-chłopskiej i zesłany do obozu pracy na Syberii. Dwa lata później zmarł z wyczerpania.
Niektórzy członkowie rodziny mieli wpływ na kształtowanie się polskiej literatury. Na przykład, Aleksander Fredro (1793-1876) przedstawił w swoich sztukach sceny które były odzwierciedleniem doświadczeń jakie miał on możliwość zaobserwować podczas częstych wizyt w majątku swojego przyjaciela, Tomasza Mineyki. Wszystkie komedje Fredry odzwierciedlają życie polskiej szlachty zaobserwowane na litewskich folwarkach. Henryk Sienkiewicz kiedy wykreował Zagłobę w powieści “Ogniem i mieczem” użył jako pierwowzoru swojego teścia, Kazimierza Szetkiewicza ożenionego z Wandą Mineykówną. Również Tadeusz Konwicki (1926 - ) opisał Zygmunta Mineyko F.10 w "Polskim Kompleksie", poświęcając temu powstańcowi 1863 roku sporo swojej uwagi. Mam wrażenie, że autor zidentifikował swoje losy z tym bohaterem, widząc w nim odpowiednik własnych usiłowań o utrzymanie wolnej Polski w latach 40-tych, tym razem przeciwko okupacji hitlerowskiej. Autor przypomniał swoje idealistyczne wzmagania o Polskę jaką jego ojczyzna potencjalnie mogłaby być.
Zauważyłem, że członkowie mojej rodziny rozjechali się po całym świecie. Mówili wieloma językami: po polsku, rosyjsku, niemiecku, grecku, francusku, angielsku, szwecku. Ich potomkowie mieszkają w wielu krajach: w Polsce, Anglii, Szkocji, Francji, Grecji, Szwecji, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Afryce, Białorusi i Rosji.
Jeśli ktoś z czytelników zauważy jakieś nieścisłosci czy błędy w moim opisie, bardzo gorąco zachęcam do wysłania uwag.
Do mojego opisu włączyłem rysunek przedstawiający drzewo genealogiczne Mineyków i innych krewnych. Oznaczyłem każdą osobę numerem, który ułatwia identifikację członków rodziny. Na przykład siebię oznaczyłem numerem I.16. Ta numeracja ułatwia odróżnianie od siebie osób w poniższym opisie. Wiele szczegułów nie poczodzi z dokumentów a jedynie z ustnych przekazów.
Początki rodziny są nieznane. Andrzej Nowicki (H.21) sugerował, że rodzina zaczęła się od Łukasza Mineyko w XVII wieku. Zygmunt Mineyko (G.8) uważał, że korzeni należy szukać znacznie wcześniej. Jego opinia mogła opierać się na mocniejszych podstawach, ponieważ był on ostatnim właścicielem rodzinnego majątku Bałwaniszki. Miał on dostęp do rodzinnych dokumentów które zaginęły podczas II Wojny Światowej. Kiedy byłem dzieckiem powiedział mi, że początków rodziny należy szukać w czasach poprzedzających Unię Polsko-Litewską (sprzed XV wieku). Wówczas w rodzinie używano nazwiska Mileyko zamiast Mineyko. Rodzina należała do litewskiej warstwy rządzącej, zwanej “kunigasami”. Zygmunt utrzymywał, że ktoś z rodziny podpisał jeden z dokumentów ustanawiających Unię Polsko-Litewską. Niestety nigdy nie byłem w stanie zwerifikować tego twierdzenia. Możliwe, że chodziło o takzwaną Unię Horodelską podpisaną w 1413 roku. Wówczas 47 polskich rodzin arystokratycznych przyjęło do swego grona jako równych sobie 47 litewskich rodzin.
Natomiast Michał Mineyko (I.7) twierdzi, że rodzina zaczęła się od Jakóba Miniata Mineyko w 1620 roku. Znaczenie imienia Miniat jest zagadką. Próbowałem tę zagadkę rozwiązać. Możliwe, że odpowiedź na to pytanie może wyjaśnić pochodzenie rodziny. Brzmienie imienia Miniat nie jest polskie. Możliwe, że to imię pochodzi od nazwy urzędu jaki w tym czasie Jakób obejmował. W Średniwieczu, ktoś kto był odpowiedzalny za produkcję monet był nazywany mincerzem. Również ta nazwa była używana dla kogoś kto pobierał podatki w imieniu króla. Podejrzewam, że Jakób mógł pełnić taką funkcję, w rezultacie czego król mógł nadać mu szlachectwo.
Imię Miniat może również być skojarzone z rosyjskim wyrazem “miniat”, co oznacza “zmieniać”. Czyżby pierwsi przodkowie byli rosyjskiego pochodzenia, którzy przyjechali na Litwę pod koniec XVI wieku. Ta hipoteza może być tymbardzej prawdopodobna, że jeden z pierwszych Mineyków był ochrzczony typowo rosyjskim imieniem, Hrehory. W dodatku, w tym okresie Polska najechała na Rosję, zajmując nawet Moskwę. Niektórzy rosyjscy bojarzy poszli na współpracę z polskim najeźdźcą. Po paru latach Polacy zostali wypędzeni z rosyjskiej ziemi. Chciałbym tutaj popuścić trochę wodze mojej fantazji. Możliwe, że pewni Rosjanie o nazwisku Miniat musieli uciekać razem z polskim najeźdźcą ze względu na swoje sympatje w stosunku do Polaków. Wielu rosyjskich bojarów współpracowało z polskimi okupantami, licząc że po ich zwycięstwie będą mogli uzyskać podobne przywileje do polskiej szlachty.
Athanase Mineikos (H.29) sugeruje greckie pochodzenie nazwiska Mineyko. “Miniatis” jest grecko-byzantyjskią nazwą dla tych co pobierają komorne. “Min” czy “Minas” oznacza po grecku “miesiąc”. Natomiast “Miniatiko” znaczy “miesięczna opłata komornego”, a zarazem “miesięczna pensja”. Zgodnie z Athanase i zgodnie z jego dziadkiem Zygmuntem Mineyko (F.10), nazwisko Mineikos jest wersją pochodzącą od “Miniatis”, i ogólnie oznacza osobę, która przychodzi i pobiera komorne raz na miesiąc. Greckie pochodzenie nazwisk Miniat i Mineyko nie musi zaprzeczać rosyjskich korzeni. W Średniwieczu grecka kultura miała ogromny wpływ na kulturę rosyjską. Carowie Rosji wręcz uważali się za spadkobierców Bizantyjskiego Imperium.
Z drugiej strony, nazwisko Mineyko czy Mineiko może pochodzić od starolitewskiego dwuczłonowego imienia zawierającego słowo "Min-". Słowo to pochodzi od wyrazu "mineti", które oznacza "pamiętać". Wiele litewskich nazwisk pochodzi od tej podstawy, na przykład Mindaugus, Mingailas, Mingaudas, Mingintas, Minkantas, Mintaras, Mintautas, Minwydas. Jednym słowem może pochodzić od imienia Minas, które jest zdrobnieniem wymienionych imion.
Rozważając powyższe możliwości, doszedłem do następujących wniosków na temat pochodzenia nazwiska:
Na początku, w wieku 14-tym i 15-tym, rodzina używała nazwisko "Miniat", które pochodziło od litewskiego czasownika "_minti_". Ten wyraz ma dwa znaczenia, "tratować, jechać konno" albo "wywoływać z pamięci, nadmieniać o czymś". Nazwisko może również pochodzić od słowa "_mineti_", co oznacza "pamiętać". Jednym słowem nazwisko "Miniat" oznaczało "jeździec konny, który pozostał w ludzkiej pamięci". Imię to wyrażało rodziców nadzieję, że ich dziecko wyrośnie w przyszłości na znakomitego jeźdźca, który utkwi w pamięci ludzi ze względu na swoje umiejętności jeździeckie. W tym czasie Litwini hodowali świetne konie, i umiejętności jeździeckie należały do najważniejszych w życiu każdego wojownika. W ciągu paru następnych stuleci Litwa zaczęła ulegać wpływom kultury słowiańskiej. W rezultacie czego rodzina dodała do swego nazwiska słowiańskie przezwisko, uformowane przez wzięcie pierwszej sylaby od imienia, dodając do "Min-" słowiańsko-ruskie zdrobnienie "-ejka". Może pewną rolę tutaj odegrała charakterystyczna "mina" jaką podobno odznaczali się w tym czasie Mineykowie. Przez jakiś czas rodzina się posługiwała dwoma imionami niejako mówiąc "nasze prawdziwe nazwisko jest Miniat, ale my jesteśmy coraz bardziej znani w okolicy jako Mineyko. Ponieważ umiejętność mówienia po litewsku została w rodzinie zapomniana, imię "Miniat" utraciło swoją wymowę. W rezultacie ograniczono się do używania jedynie spolonizowanej wersji nazwiska jaką jest "Mineyko".
Gdy przygotowywałem drzewo rodzinne posługiwałem się głównie rysunkiem drzewa genealogicznego wykonanego w połowie XIX wieku.
Generacja 1:
Hrehory Miniat Mineyko
Jerzy Miniat Mineyko
Urodził się w 1730 roku i zmarł w 1834. Ożenił się z Przesmycką.
Był nominowany na stanowisko starosty stokliskiego. Oznaczało to, że był odpowiedzialny za zarządzanie królewskimi posiadłościami w tym rejonie, składającymi się głównie z majątków rolnych. Przejął tą funkcję po Józefie Bouffale. Traktował chłopów i mieszkańców miast ze zbyt żelazną ręką jeśli oni oskarżyli Tomasza po jego dzesięciu latach zarządzania do lokalnego sądu, oskarżając go o zbyt duży wyzysk, który przyniósł zbyt duże zyski jemu i królowi.
W życiu politycznym był bardziej popularny. Został wybrany na pisarza ziemskiego przez ziemian po zgromadzeniu w Kownie, w 1785 roku. Był również wybrany na posła do Czteroletniego Sejmu. Został członkiem pierwszej polskiej partii politycznej, Stowarzyszenia Przyjaciół Konstytucji 3 Maja. Brał bezpośredni udział jako senator wileński w ostatecznym głosowaniu nad tą Konstytucją, co miało miejsce 3 Maja 1791 roku. Przewodniczył opozycji wymierzonej przeciwko Hugonowi Kołłontajowi, który próbował odebrać wyłączność głosowania szlachcie. Hugo Kołłontaj propagował rewolucyjną ideę jak na tamte czasy. Uważał że prawo głosowania powinno opierać się wyłącznie na własności majątkowej i że wszelkie przywileje szlacheckie opierające się na dziedziczeniu powinny być wyeliminowane z życia politycznego. Pod tym względem propagował on idee francuskiej rewolucji, starając sie wprowadzić stosunki kapitalistyczne do społeczeństwa polskiego. Tomasz bronił tzw. glejtu szlacheckiego niezależnego od statusu majątkowego, co było w interesie warstwy szlacheckiej. Niestety poglądy Tomasza były wsteczne. Szczęśliwie Sejm przegłosował najbardziej demokratyczną konstytucję w Europie, w tamtej epoce. Pomimo pewnego krytycyzmu w stosunku do nowej konstytucji, Tomasz ją popierał i starał się wpłynąć w twórczy sposób na jej kształt. Każda osoba która brała udział w pracach nad tym prawnym dokumentem zapisała się na zawsze w polskiej historii.
Gdy Rosja, Austria i Prusy podzieliły Polskę pomiędzy siebie, Tadeusz Kościuszko zorganizował powstanie przeciwko zaborcom. Tomasz wziął aktywny udział w tej wojnie. Był nawet wybrany do ścisłego grona przywódców. Został pełnym członkiem Deputacji Centralnej Wielkiego Księstwa Litewskiego. Gdy Rosja zajęła ponownie Litwę, został on ponownie mianowany na przwodniczącego ziemiaństwa litewskiego przez zgromadzenie, które się odbyło w Kownie, w 1795 roku.
W 1808 roku kupił duży majątek składający się z 6.000 hektarów od Dowgiałły, majątek Dubniki koło Wornian. Była to najważniejsza posiadłość w rodzinie przez bardzo długi czas.
Ponieważ Tomasz miał tak duże osiągnięcia w życiu, wielu jego potomków było chrzczonych tym samym imieniem.
Zył on około 100 lat. Służył jako oficer w armii napoleońskiej podczas kampanii francuskiej przeciwko Rosji. Był jednym z 98.000 Polaków służących w słynnej Grande Armee która wyruszyła w głąb Rosji.
Urodził się w Dubnikach, w 1806 roku, i umarł w tym samym miejscu w 1855 roku. Był marszałkiem stowarzyszenia ziemiań na Wileńszczyźnie w latach 1843 - 1855.
Ożenił się z Emilią Wawrzecką, która urodziła się 23 września 1812 roku i zmarła 1 listopada 1878 roku. Emilia była córką przewodniczącego Szlacheckiego Związku z rejonu Bracławskiego. Jej ojcem był Michał Wawrzecki, a matką Łopacińska. Jako resultat tego związku, Emilia wniosła do rodziny Mineyków piękny majątek Widze Łowczyńskie, zajmujący 3.000 hektarów.
Tomasz był osobą o ogromnej tuszy. Miał zwyczaj siadania na trzech krzesłach jednocześnie. Miał on nieopanowany apetyt i ważył około 290 kilogramów. Poruszał się zawsze po okolicy na tym samym koniu, który był bardzo przywiązany do swego pana. Jego ulubionym sposobem spędzania czasu było polowanie na zające. Miał duże poczucie humoru i był osobą o łagodnym usposobieniu. Obok łakomstwa, miał on tylko jeszcze jedną wadę: lubił grać w karty. Zwykle grał w karty z pewnym swoim przyjacielem. Pewnego razu, gdy obaj usiedli do gry, Tomasz zasugerował, że ponieważ on i tak zawsze przegrywa, może lepiej byłoby aby jego przyjaciel od razu zabrał wszystkie przygotowane pieniądze bo resultat gry jest z góry przesądzony. Przyjaciel Tomasza nie zwlekając wziął pękate sakiewki srebrnych talarów i szybko skierował swoje kroki do wyjścia upewniając się w ten sposób że gospodarz nie zmieni zdania. Tomasz śmiał się przez bardzo długi czas.
Aleksander Fredro (1793-1876), znany polski teatralny pisarz, był bliskim przyjacielem Tomasza. Wszystkie sztuki Fredry były bezpośrednią kontynuacją polskiego osiemnastowiecznego teatru. Komediowe sceny głównie przedstawiają życie polskiej szlachty. Częste wizyty Fredry w majątku Tomasza miały ogromny wpływ na jego twórczość.
Zofia wyszła za mąż za Karola Bystrama, który był przewodniczącym Szlacheckiego Związku z Poniewieża. Był on właścicielem następujących majątków: Bystrampol, Żmujdki, i Nadoki. Zofia wniosła w posagu majątek Upicki.
Jednym z głównych przodków rodziny Bystram był Jan Kazimierz Bystram który służył jako dworzanin u króla Władysława IV. Z kolei Jan Kazimierz był wnukiem dworzanina księcia kurlandzkiego Wilhelma, Krzysztofa. Król wynagrodził Jana Kazimierza służbę ofiarując jemu Dwojkonie i Zwirblany w roku 1645. Jan Kazimierz miał dwóch synów: Jana Ewalda i Ottona Aleksandra. Mieli oni dlatego niemieckie imiona ponieważ ich matką była Niemka, pochodząca z rodziny von Heyking. Ottonar Aleksander wrócił na Kurlandię. I większość jego potomków się zniemczyła. Natomiast Jan Ewald pozostał w Zwirblanach, żeniąc się z Polką, Anną Święcicką. Jan Ewald zakupił dwa majątki, zwane Borkłojnie, znajdujące się w dolinie rzeki Jody. Po śmierci podzielił on swój majątek pomiędzy swoich czterech synów. Bogusław Kazimierz odziedziczył wsie Dudańce, Ułunce, i Gautkalnie. Aleksander odziedziczył Kucze i Zambrzyszki. Natomiast Bogusław zapisał cały swój majątek swojemu synowi, Bartłomiejowi. Następnie Bartłomiej go zapisał swemu synowi, Karolowi. Majątek należący do Bogusława został przemianowany na Bartłomiejów, a następnie na Karolowo. Jeżeli chodzi o Aleksandra, to zapisał on swój majątek synowi Andrzejowi, który również odzedziczył Borkłojnie. Ze swojej strony, Andrzej podzielił swój majątek pomiędzy swoich dwóch synów: Kazimierza i Dominika. Dominik odznaczył się w służbie wojskowej, zostając generałem w Armii Litewskiej. Swój majątek przekazał swemu bratu, Kazimierzowi. Nazwa Borkłojnie została zamieniona na Bystrampol w drugiej połowie 18tego stulecia. Ponieważ Dominik i Kazimierz nie pozostawili po sobie potomstwa, cały ich majątek przeszedł w ręce Karola Bystrama z Karolowa. Miał on tylko jednego syna, również Karola, tego właśnie który ożenił się z Zofią Mineykówną. W dodatku majątek został powiększony o zimię odziedziczoną po Białłozorze i Tyszkiewiczu. Zofia wniosła w posagu Upitę i Stulciszki. W ten sposób majątek Bytsramów obejmował wiele tysięcy hektarów.
Kiedy syn Zofii i Karola, Władysław wziął udział w Powstaniu Styczniowym, władze rosyjskie aresztowały Karola, wtrącając go do więzienia, w dodatku zabierając cały majątek w kwesturę. Jednak po pewnym czasie, kiedy pewien zaprzyjaźniony z Bystramami rosyjski arystokrata interweniował, władze carskie zwróciły rodzinie majątek.
Józef mieszkał w Wilnie i opiekował sie swoim bratankiem, Zygmuntem Mineyko (F.10), który chodził tam do gimnazjum. Wiele lat później, Zygmunt dobrze pamiętał gościnność i opiekę swego stryja. Zygmunt zamieszkał u swojego stryja w 1852 roku, i pozostał tam przez kilka następnych lat.
Był ożeniony z Cecylią Szczonowicz. Stanisław umarł w 1856 roku. Cecylia umarła w 1900 roku. Stanisław i Cecylia byli wyznania luterańskiego.
Brat babki Cecyli nazywał się Kazimierz Szukiewicz. Był on znanym astronomem, który wykładał na Uniwersytecie Wileńskim. Prowadził on badania astronomiczne na początku XIX wieku które doprowadziły do opracowania szczegółowej mapy gwiazd. Na podstawie tych badań wykonał on model gwiazd z brązu. Kiedy Rosjanie zajęli Litwę, przede wszystkim doprowadzili do rozwiązania Uniwersytetu Wileńskiego, i między innymi przejęli model wykonany przez Kazimierza. Szukiewicz planował procesować się z rządem rosyjskim, jednak nie odzyskał owoców swojej pracy do końca życia.
Stanisław był właścicielem majątku Bałwaniszki, znajdującego się koło Oszmiany. Brał udział w działalności konspiracyjnej wymierzonej przeciwko caratowi, wspłópracując z biskupem żmudzkim, Maciejem Wołonczewskim, któy głównie pisał w języku litewskim. Jego grób znajduje się na cmentarzu wileńskim.
Urodził się 1 kwietnia 1846 roku i umarł 27 października 1887 roku. Był absolwentem Szlacheckiego Instytutu w Wilnie. Później ukończył Technologiczny Instytut w St.Petersburgu z zakresu chemii.
Gdy miał 17 lat wziął udział w Powstaniu Styczniowym 1863 roku jako partyzant oddziału Wysłołucha (tak zwani Czerwoni o lewicowej orientacji). Walczył w rejonie Święcian i Trok. Po stłumieniu powstania przez Rosjan, poświęcił się gospodarce w rodzinnym majątku. Był zamiłowanym hodowcą koni.
Ożenił się z hrabiną Anną Morykoni (1854-1937), córką Lucjana Morykoni i Ludwiki z domu Ledochowską.
Urodził się w 1830 roku. Ukończył prawo na Uniwersytecie Moskiewskim. Nie angażował się w działalność polityczną. Interesowała go głównie nauka. Po ukończeniu studiów podjął pracę w gimnazjum w Lidzie na Białorusi. Ówczesny Wydział Oświaty skierował go do nauczania w Archangielsku z dniem 31 maja 1856 roku, gdzie został on awansowany na wyższą pozycję nauczycielską. Gerard nie utracił nadziei powrotu na ojczystą ziemię litewską. Zwrócił się w tej sprawie do swojego przełożonego, hrabiego Delanow który był szefem Wydziału Oświaty w St.Petersburgu. Spotkał się z odmową. W wyniku czego pozostał do końca życia w Archangielsku. Ożenił się z córką Piotra Beklemiszewa, który był sławny z powodu udziału w wyprawie do Arktyki zorganizowanej przez Bellinsghausen i Łazarewa. W tym czasie Arachangielsk był małym miasteczkiem liczącym 20.000 mieszkańców. Jednakże ludzie byli pionierami o otwartych umysłach. Gerard wykładał prawo i historię w tamtejszym gimnazjum. Był otoczony poważaniem i był popularny wśród mieszkańców miasteczka. Pomimo, że był nauczycielem jego głównym zainteresowaniem były badania naukowe. Współpracował z Archangielskim Statystycznym Komitetem począwszy od listopada 1864 roku przez ponad 25 lat. W końcu został prezesem tej organizacji. Jego osiągnięcia były głównie z zakresu geograficznych i ekonomicznych analiz przy użyciu nowoczesnych metod statystycznych. Zorganizował sieć wiejskich nauczycieli którzy dostarczali jemu dane z ogromnego rejonu. Jego publikacje stały sie znane nawet poza Rosją.
W tym czasie Karol Marks potrafił zupełnie dobrze czytać po rosyjsku. Korespondenci wiedząc o jego znajomości rosyjskiego, dostarczali mu wiele publikacji na temat Rosji. Jego zainteresowania dotyczyły głównie zagadnień w sferze statystycznej, rolniczej i ekonomicznej. Marks szybko się zainteresował publikacjami Gerarda Mineyko (i jego ucznia, A. Jefimienki). Później w swoim komentażu na temat Rosji stwierdza, że nie jest ona jeszcze gotowa do przewrotu rewolucyjnego ze względu na swoją ekonomiczną sytuację. Możliwe, że Gerarda publikacje odegrały pewną rolę w ukształtowaniu się tej opinii. Chciałbym tutaj podkreślić, że Gerard nie angażował się w żadną dziełalność polityczną. A już na pewno nigdy nie był marksistą.
Gerard umarł 19 sierpnia 1889 roku. Jego rodzina kontynułowała swój udział w rozwoju naukowym Rosji.
Urodził się w 1838 roku. Ożenił się ze Stefanią Gan, której nazwisko pochodziło od imienia “Khan” i jej rodzina wywodziła się z Tatrów którzy najechali Litwę, Białoruś i Ukrainę w XIII wieku.
Wziął udział w Powstaniu Styczniowym 1863 roku. Sąd wojenny skazał go za to na 12 lat ciężkich robót na Syberii, koło miasta Penzen. Ponieważ miał on poważne problemy ze swoim wzrokiem, nie był w stanie uciec z niewoli i odsłużył cały wymiar kary. Po powrocie w rodzinne strony poświęcił się całkowicie pracy w rodzinnym majątku, w Bałwaniszkach.
Urodził się w 1840 roku w Bałwaniszkach na Białorusi a zmarł w Atenach, w Grecji, w 1925 roku. Był ożeniony z Prozerpiną Manaris, córką dyrektora gimnazjum w Janinie, w Grecji.
Miał on nadzwyczajne życie i stał się pewnego rodzaju rodzinnym bohaterem. Może dlatego tak wielu Mineyków w następnych pokoleniach było chrzczonych jego imieniem.
Zygmunt pojechał do St.Petersburga w 1858 roku. Jego szwagier, Aleksander Tydman, był bliskim krewnym rosyjskiego generała Franz-Edwarda Iwanowicza Todtleben (1818-1884). Todtleben odegrał poważną rolę w Wojnie Krymskiej (1853-56), która miała miejsce pomiedzy połączonymi siłami Wielkiej Brytanii, Francji, Turcji i Sardyni wymierzonej przeciwko Rosji. Odznaczył się zwłaszcza podczas bitwy o Sewastopol. Edward Todtleben pomógł w zapisaniu Zygmunta do prestiżowej Akademii Wojennej, której komendantem był sam car Rosji, Aleksander II. Zygmunt miał możliwość uzyskania najlepszego wykształcenia w ówczesnym imperium.
Jednak uczęszczał do tej akademii tylko przez parę lat. W końcu powrócił na Litwę i zaangażował się w działalność wyzwoleńczą wymierzoną przeciwko rosyjskim zaborcom. W rezultacie musiał uciekać za granicę. Wyjechał do Włoch gdzie przyłączył się do Szkoły Wojskowej w Genui otwartej w 1861 roku przez Garibaldiego, który bardzo popierał polskie ruchy wyzwoleńcze. W tej szkole przygotowywano kandydatów do przyszłego powstania wymierzonego przeciwko rosyjskim, austryjackim i pruskim zaborcom. Zygmunt wykładał tam przedmiot z zakresu fortyfikacji.
Opóścił on szkołę po paru latach z zamiarem przyłączenia się do powstania 1863 roku. Wziął udział w pierwszej bitwie dowodzonej przez Mariana Langiewicza pod Grochowiskami, która odbyła się 18 Marca 1863 roku. Pomimo że bitwę przegrali Rosjanie, kampania się nie powiodła. Zygmunt przedostał się przez Prusy na Litwę. Tam zorganizował grupę 28 partyzantów. Nietety grupa ta została rozbita w pierwszej potyczce przeciwko regularnym rosyjskim żołnierzom, co miało miejsce koło wsi Rosoliszki, około 65 kilometrów od Oszmiany. Tylko jedna osoba została zabita - urzędnik z Oszmiany o nazwisku Połoński. Zygmuntowi udało się ponownie uciec. Schronił się on w domu gajowego. Niestety gajowy zdradził swojego gościa. Rosyjscy policjanci aresztowali Zygmunta i zabrali go do wileńskiego więzienia. W rezultacie został on skazany na śmierć przez powieszenie. Matka Zygmunta, Cecylia, błagała osobiście carycę o przebaczenie. Miała w tym poparcie swojego kuzyna, generała Todtlebena. Niestety caryca odmówiła wszelkiej pomocy. Wówczas Cecylia przekupiła generałów Wiesieleckiego i Murawjewa. Kosztowało ją to 9.000 rubli, co było w tym czasie bardzo dużą sumą pieniędzy. Generałowie zamienili wyrok na 12 lat ciężkich robót w kamieniołomach syberyjskich.
Więźniowie musieli iść piechotą tysiące kilometrów aż dotarli na Syberię. Na szczęcie więźniowie pochodzenia szlacheckiego nie musieli być zakuci w kajdany, jedynie ludzie z niższych klas społecznych musieli iść w łańcuchach (zwykle bardzo niewielu przeżywało taką podróż). Podczas tej wędrówki koło miasta Perm, Zygmunt spotkał więźniów francuskich zesłanych do kamieniołomów syberyjskich za udział w polskim powstaniu 1863 roku. Zpamiętał ich nazwiska, mając nadzieję, że w przyszłości zawiadomi jakoś władze francuskie.
Podczas transportu, pomiędzy miastem Tobolsk i Tomsk, bliski przyjaciel Zygmunta, Strumiłło zachorował na tyfus i zmarł. Ponieważ Strumiłło miał o wiele mniejszy wyrok, był jedynie wysłany na osiedlenie w Syberii, a w dodtaku z wyglądu i wieku przypominał Mineykę, Zygmunt podszył się za zmarłego przyjaciela. Podstęp się udał. W wyniku czego, znalazł się wkrótce w Tomsku jako wolny osiedleniec. Tam szybko rozpoczął bardzo intratny handel, produkując czapki, poduszki i sztuczne kwiaty. W końcu rozwinął swoją działalność ekonomiczną dekorując najbogatsze domy w mieście. Jego działalność handlowa umożliwiła sfinansowanie ucieczki z Syberii. Zygmunt kupił wozy, konie, niezbędny prowiant, i wspólnie z dwoma przyjaciółmi, doktorem Okińczycem i Waszkiewiczem, uciekł poprzez Moskwę i St.Petersburg do Zachodniej Europy. Jego podróż poprzez Rosję była wypełniona wieloma niezwykłymi przygodami, i tylko ten okres z jego życia mógłby być podstawą do napisania interesującej powieści. W końcu członek tajnej policji, Płaksin, pomógł jemu wyjechać z Rosji do Zachodniej Europy.
Zygmunt opuścił St.Petersburg na pokładzie angielskiego żaglowca, pod przybranym nazwiskiem hrabiego von Mebert. Na początku spędził parę miesięcy w Holandii. Następnie przeniósł się do Paryża gdzie dotarł do cesarza Napoleona III informując go o francukich bojownikach o wolność Waszą i Naszą, pracujących w syberyjskich kamieniołomach. Kiedy car Rosji, Aleksander II odwiedził Francję w 1868 roku, Napoleon III poruszył temat francuskich więźniów na Syberii. Car Rosji nie mógł zaprzeczyć konkretnych nazwisk. Obiecał uwolnić Francuzów. W bardzo krótkim czasie uwolnieni francuscy bojownicy spotkali się w Paryżu ze swoim dobroczyńcą, którego nigdy już nie mogli zapomnieć. Rząd francuski w nagrodę umożliwił Zygmuntowi ukończenie najlepszej na ówczesne czasy Wojennej Akademii bez potrzeby płacenia. Uzykał on w ten sposób wykształcenie w zakresie budowlano-inżynieryjnym, nie mając póżniej nigdy problemu z uzyskaniem dobrze płatnej pracy.
Na początku wyjechał do Turcji, a następnie do Grecji, gdzie spędził resztę swego życia. Pomógł Grecji wygrać wojny wymierzone przeciwko Turcji (1896, 1897, i 1912). Na przykład, przygotował szczegółowe plany zajęcia Janiny. Podczas wojny 1912 roku te plany były głównym powodem zwycięstwa. Król Konstantyn (1868-1923) udekorował Zygmunta najwyższymi odznaczeniami wynagradzając jego zasługi w 1917 roku i 1922 roku. Pracował on również w adminstracji państwowej. Był kierownikiem inżynieryjnego wydziału armi greckiej (nazywano go ojcem artylerii). Grecki parlament nadał mu honorowe obywatelstwo. Ciekawym tutaj akcentem może być fakt, że był on pierwszym polskim sportowym korespondentem z olimpiady w Atenach dla “Dziennika Polskiego”. Pod koniec swego życia przekazał swoje pamiętniki i artykuły Bibliotece Jagiellońskiej.
Zygmunt miał również osiągnięcia na polu badań archeologicznych. Odkrył świątynię Dodony, znajdującą się koło Janiny. W starożytnej Grecji kapłani zwani Selloi odprawiali tam kult, który przywędrował z Egiptu. Prowadzili spartański styl życia, spali na gołej ziemi, nigdy się nie myli, próbowali odczytywać wolę bożą z szumu dębowych liści.
Zygmunt również prowadził działalność massońską. Został zainicjowany do tej organizacji przez Loge będącą częścią Vox Ukraina, która z kolei należała do Grand Orient du Russie. Później został członkiem Grand Orient de France, Grand Orient d’Italie i wreszcie Loges Panhellenion i Pythagoras należącą do Grande Loge de Grece, gdzie był bardzo aktywny. W dodatku należał do zarządu greckiej Massonic Old and Accepted Scottish Rites. Kiedy umarł tysiace massonów przyjechało na jego pogrzeb w Atenach.
Zygmunt również brał udział w walkach Komuny Paryskiej po stronie komunardów.
Urodziła się w 1837 roku. Wyszła za mąż za Aleksandra Tydmana, Kurlandzkiego szlachcica (Niemca). Przed ślubem była bardzo aktywna w działalności antyzaborczej. Aleksander Tydman był oficerem. Zmarł na cholerę w Rewlu na terenie Łotwy. Siostra Aleksandra wyszła za Polaka, Selensa adwokata z Wilna.
Była bardzo ładną panienką. Lubiła się ubierać w ubrania o polskich narodowych biało-czerwonych kolorach. Śpiewała patriotyczne pieśni w kościele. Miała ładny głos. Niestety umarła w wieku 17 lat, popełniając samobójstwo.
W późniejszym okresie swego życia wyszła za Zasimowskiego.
Była panną przez wiele lat, co było spowodowane dość niezwykłym wydażeniem w jej życiu. Otóż kiedy jej brat, Zygmunt był obecny przy śmierci swego przyjaciela Strumiłło, ten poprosił go przed śmiercią o osobiste przekazanie Biblii matce. Zygmunt zanim uciekł z Rosji przekazał poprzez swoją matkę ostatnie słowo od zmarłego przyjaciela wraz z Biblią matce Strumiłło. To wydażenie spowodowało bliską zażyłość pomiędzy rodziną Mineyków i rodziną Strumiłło.
Rosalia zakochała się w młodszym bracie Strumiłły. Ponieważ chłopak nie był zamożny i nie miał żadnego zawodu, poza ukończonym gimnazjum, obie rodziny poradziły mu aby pojechał do St.Petersburga, dotarł do ważnych osób, i uzyskał stanowisko w lokalnej administracji na terenie Wilna. Matka Rozalii, Cecylia przeznaczyła na ten cel parę tysięcy rubli. Młody Strumiłło pojechał do St.Petersburga i po roku wrócił wszystkich upewniając że cel podróży został osiągnięty. Obie rodziny zorganizowały ślub.
Rozalia czekała na swego narzeczonego w kościele, niestety pan młody się nie pojawił. Obie rodziny powróciły do domu sprawdzić co się stało. Ukochany leżał martwy w kałuży krwi. Zastrzelił siebie pozostawiając wiadomość, że roztrwonił pieniądze marnując Rozalli i swoją przyszłość. Nie pozostało mu nic innego jak śmierć, nie był w stanie spojrzeć w oczy swojej ukochanej.
Rozalia nosiła żałobę po narzeczonym przez wiele lat i nie myślała o nikim innym. W końcu wyszła za mąż za Zasimowskiego.
Urodził się 22 marca 1879 roku w Dubnikach. Podstawowe wykształcenie uzyskał w domu. Uczęszczał do gimnazjum w Poniewieżu. Po dwóch latach przeniósł się do prywatnej szkoły imienia Wojciecha Górskiego w Warszawie. Tam studiował aż do 1897 roku. Dyplom gimnazjum uzyskał w Wilnie, w 1898 roku. Studia wyższe na Politechnice Ryskiej rozpoczął na jesieni 1898 roku, uzyskując dyplom z zakresu handlu . Podczas studiów podróżował wraz bratem do Zachodniej Europy. W 1900 roku odbył praktykę w Banku Komercyjnym w Wilnie. Ożenił się z Rosjanką, Natalią Matwiejewną Maszewską. W tym czasie Rosja nie zezwalała na mieszane małżeństwa. Oboje musieli opuścić Rosję. Wyjechali do Genewy, w Szwajcarii. Po krótkich studiach na tamtejszym uniwersytecie i po krótkim treningu, Józef rozpoczął pracę w Credit Lyonnais banku. Gdy rząd rosyjski zmienił prawo regulujące mieszane małżeństwa, oboje wrócili do Dubnik. Było to w 1905 roku. Mieszkali przez pewien czas razem z matką. Józef pojechał na krótko do Rygi, aby nabrać doświadczenia w Rosyjskim Rządowym Banku. Ta praktyka została zaaranżowana przez teścia. Mając tak wszechstronne doświadczenie, Józef przeprowadził się na stałe do Wilna. Tam zorganizował Wileński Bank Spółdzielczy. Był jego dyrektorem aż do roku 1917. Był również przedstawicielem Pierwszego Rosyjskiego Przedsiębiorstwa Ubezpieczeniowego.
Po Pierwszej Wojnie Światowej, kiedy została utworzona wolna Polska, przeniósł się wraz z rodziną do Warszawy. Rodzina spędzała tylko wakacje w Dubnikach. Opiekował się z dużą uwagą folwarkiem Osinówką i tartakiem, który znajdował się w Wilnie.
Józef pracował jako dyrektor Banku Wschodniego w Warszawie od 1920 roku. Później został również dyrektorem Banku Ziemiańskiego w 1922 roku. Wreszcie był dyrektorem warszawskiego oddziału Wileńskiego Przemysłowo-Rolniczego Banku. Następnie był dyrektorem pożyczek Ordynacji Zamoyskiej, w 1932 roku. W dodatku był członkiem Ministerstwa Rolnictwa i Reformy Wsi.
Rodzina Józefa spędziła Drugą Wojnę Światową w Warszawie. Tam przeżyli Powstanie Warszawskie, byli zesłani do obozu w Prószkowie (jak wielu innych). Po wojnie żyli znowu w Warszawie. Józef pracował w Banku Handlowym od 1949 roku do 1957 roku.
Umarł 3 Września 1970 roku.
Urodził się w 1876 roku i umarł w 1952 roku. Uczęszczał do szkół w Poniewieżu koło Wilna i w Warszawie. Studiował w Mitawie. Po ukończeniu swojej edukacji opiekował się majątkiem Widze Łowczyńskie które odzedziczył po swoim ojcu. Przez krótki okres czasu pracował w Spółdzielczym Banku w Wilnie. Drugą Wojnę Światową spedził w Wilnie. Po wojnie przeniósł się do Warszawy, zamieszkał u córek i tam umarł.
Urodził się w 1883 roku i mieszkał z matką nawet będąc dorosłym. Chodził do szkoły w Warszawie. Ukończył rolnictwo na Akademii Rolniczej w Dublanach, a następnie zarządzał majątkiem Dubniki. Gdy się ożenił z Józefą Viśmin, żona zamieszkała w majątku również. Bolszewicy roztrzelali Ludwika w 1920 roku. Józefa umarła w 1970 roku.
Urodziła się w 1880 roku, umarła w 1978 roku. Była zamężna za Mieszkucia. Ukończyła plastykę na Akademii Sztuk Pięknych. Malowała obrazy. Miała swoją ostatnią wystawę prac w Warszawie gdy miała prawie 100 lat, tuż przed śmiercią. Po Drugiej Wojnie Światowej mieszkała w Łodzi. Jej mąż miał również wykształcenie plastyczne. Przed Drugą Wojną Światową uczył zajęć plastycznych w gimnazjum w Oszmianie. Okupańci zabili go w 1941 roku. Niemiecki żołnierz strzelił mu w plecy gdy jechał on na rowerze i nie zatrzymał sie na rozkaz (wówczas był prawie całkowicie głuchy i nie mógł usłyszeć wołającego żandarma).
Data jego urodzin jest nieznana. Został zabity w 1918 roku. Był ożeniony z Heleną Zwolińską, która urodziła się w 1891 roku i umarła w 1948 roku. Roman miał wykształcenie uniwersyteckie z zakresu rolnictwa. Przed Pierwszą Wojną Światową zarządzał dużym majątkiem Uszyce w pobliżu Kamieńca Podolskiego na Ukrainie, który należał do zamożnego hrabiego. W czasie Rewolucji Październikowej właściciele ziemscy byli zagrożeni utratą życia. Pewnego dnia rewolucjoniści przyśli do domu i uznali że Roman jest bogatym właścicielem majątku. Żadne tłumaczenie nie pomogło. Roman trzymał w ramionach 5 letniego syna Zygmunta (H.16) a żona Helena wraz z pozostałymi dziećmi stała w pobliżu. Rewolucjoniści zabrali małego Zygmunta z ramion ojca i zastrzelili Romana na oczach całej rodziny.
Po egzekucji męża Helena wraz z czwórką małych dzieci opóściła Ukrainę i wróciła do rodzinnych Bałwaniszek, na Litwę. Rodzina podzieliła majątek pomiędzy Helenę i jej szwagra Zygmunta Mineyko (G.8). Oboje musieli stopniowo spłacać stryja Zygmunta (F.10) z Grecji. Helena otrzymała folwark Ożyszki obejmujący 120 hektarów. Wybudowała nowy dom i podjęła pracę w wiejskiej szkółce, wspierając w ten sposób dochód z gospodarstwa.
W 1940 roku Rosjanie zesłali ją razem z synową Władysławą i czterolenią wnuczką Basią do Kazachstanu, do wsi Kirylówka. Parę lat później próbowała się przedostać do Teheranu w Iranie. Podczas podróży pociągiem wyszła za potrzebą fizjologiczną. Niestety pociąg ruszył bez niej, pozostawiając ją bez rzeczy i dokumentów w szczerym polu. Po bardzo długiej podróży powróciła na Litwę, a wreszcie dotarła do syna Zygmunta (H.16) w Polsce. Wkrótce zmarła w Giżycku, prawdopodobnie jako resultat przejść jakie miała w czasie wojny.
Urodził się w 1886 roku i umarł w 1975 roku w Gdańsku. Ożenił się z Stanisławą Walicką, która umarła w 1978 roku. Zygmunt był ostatnim właścicielem rodzinnego majątku Bałwaniszki. Miał on uniwersyteckie wykształcenie rolnicze i spedził wiekszość swego życia zarządzając majątkiem. Podczas Drugiej Wojny Światowej zaangażował się aktywnie w ruch partyzancki wymierzony przeciwko radzeckim i niemieckim okupantom.
Wyszła za mąż za hrabiego Karola Potockiego, który był urodzony w 1869 roku. Był on synem Nikodema i Ludwiki z domu Jabłonowskiej. Należał on do słynnej rodziny Potockich którzy wyprodukowali nie mniej niż 35 senatorów, trzech hetmanów i jednego Hetmana Polnego w ciągu mniej niż dwustu lat. Jeden z jego bezpośrednich przodków walczył w bitwie pod Wiedniem pomiędzy Turcją i zjednoczonymi siłami Europy. Andromacha umarła w listopadzie 1939 roku w Bursztynie koło Rohatyna.
Urodziła się w 1883 i zmarła w wieku 97 lat, 27 sierpnia 1981 roku. Zawsze interesowała się polskimi sprawami. Wyszła za mąz za Georgiosa Papandreou, który został później premierem Grecji, i z którym miała syna Andreasa, również późniejszego premiera. Odzedziczyła piękny dom po swoim ojcu, Zygmuncie Mineyko, położony w atrakcyjnej części Aten. Zostawiła ten dom swoim ukochanym wnukom.
Urodził sie w 1888 roku w Kalezi, Achaja, na terenie Grecji. Zofia Mineyko była jego pierwszą żoną. Umarł w 1968 roku, w Atenach. Był wybrany na stanowisko premiera dwukrotnie, w 1944-5 i w 1963-5 latach.
Studiował prawo na Uniwersytecie Ateńskim, zrobił również studia podyplomowe w Niemczech.
Zaczął swoją pracę polityczną pod przewodnictwem liberalnego polityka, Eleftheriosa Vanizelos. Kiedy miał 27 lat został wyznaczony na administratora wyspy Lesbos. Dwa lata później został generalnym guberantorem wyspy Chios. Następnie służył jako gubernator Aegean wysp, w latach 1917 - 1920.
Georgios został członkiem parlamentu w 1923 roku, w wyniku wyborów w Mytilini. W latach 1930 - 1932 był ministrem edukacji rozpoczynając pierwszy pełen powodzenia program budowy szkół.
W latach trzydziestych utracił zaufanie do polityki Venizelosa i założył własną partię, Demokratyczną Socjalistyczną Partię. Kiedy faszystowska dyktatura Meteksasa przejęła władzę uciekł z Grecji. Przez krótki czas był nawet więziony. Później przebywał na Bliskim Wschodzie.
Został pierwszym premierem po wyzwoleniu Grecji, w październiku 1944 roku. Jego zwycięstwo nad komunistami było tylko możliwe dzięki poparciu Winstona Churchill’a i brytyjskiego wojska. Był bardzo antykomunistyczny i stał sie celem do obalenia przez ruch rewolucyjny. Brytyjczycy pomogli rządowi przeżyć trudne chwile. Aby przyciszyć społeczeństwo Georgios został zastąpiony przez generała Nikolasa Plastiras’a jako premier.
Gergios utworzył nową partię, Partię Gergiosa Papandreou. Nawet przez krótki okres stanął na czele rządu (1950-1). Został wybrany jako niezależny poseł w wyborach 1952 roku. Następnie przyłączył się do Partii Liberalnej, zostając jej przywódcą. Utworzył Unię Centrum w 1961 roku. Podważał prawomocność zwycięstwa prawicy. Próbował za wszelką cenę obalić rezultaty wyborów. Był mistrzem demagogii. Jego argumenty powoli zaczęły podważać siłę prawicy. W rezultacie odniósł duże zwycięstwo w listopadzie 1963 roku. Radykalna Partia Konstantinosa Karamanlisa przegrała. Georgios powtórzył sukces w lutym 1964 roku uzyskując 53% głosów. Był to ogromny sukces.
Jego rząd uzyskał wiele, zwłaszcza w sferze edukacji co było zawsze jego ulubioną dziedziną. Jednak w końcu spotkał się z poważnym problemem, kryzysem cypryjskim. Georgios przeciwstawił się królowi Konstantynowi II rządając aby rząd miał pełną kontrolę nad siłami zbrojnymi a nie król. Pomimo tych problemów wyznaczył termin nowych wyborów na maj 1967 roku. Wszyscy oczekiwali jego zwycięstwa.
Do wyborów nie doszło. Junta wojskowa przejeła władzę 21 kwietnia 1967 roku. Georgios spędził resztę swego życia w areszcie domowym. Ogromne tłumy ludzi przyszły na pogrzeb wyrażając w ten sposób dążenie narodu do demokracji i przygotowując synowi Georgiosa, Andreasowi Papandreou przyszłe zwycięstwo nad dyktaturą.
Urodził się w 1875 roku i zmarł w 1924 roku. Uzyskał doktorat w medycynie z zakresu pediatrii. Służył w Armii Greckiej. Zmarł w Salonikach, w Grecji, gdy zaraził się od rannych żołnierzy. Opublikował wiele swoich prac i wierszy.
Urodziła się w 1886 roku i zmarła w 1932 roku. Wyszła za mąż za księcia Stanisława Marię Ludwika Macieja Jabłonowskiego. Stanisław urodził się 24 stycznia 1879 roku w pałacu Bursztyn i umarł 28 sierpnia 1921 roku.
Stanisław był bezpośrednim i jedynym potomkiem Stanisława Jabłonowskiego który dowodził polską husarią i artylerią. Prapradziad odegrał główną rolę w wygraniu bitwy pod Wiedniem pomiędzy Turcją i zjednoczonymi siłami europejskimi, która się odbyła 12 sierpnia 1683 roku. Tam polska husaria stratowała wroga w Lasku Wiedeńskim.
Rodzina Jabłonowskich była jedną z najbardzej znanych rodzin w Polsce. Wielki Koronny Hetman Książę Stanisław Jabłonowski (1634-1702) dowódca polskiej husarii pod Wiedniem był dziadem króla Stanisława I Leszczyńskiego. Był on również pradziadem królowej Francji, Marie żony Ludwika XV. Jednym słowem był przodkiem królów Ludwika XVII, Ludwika XVIII i Karola X, a zarazem wszystkich XIX i XX wieku katolickich ukoronowanych głów europejskich. Stanisław Jabłonowski był przedstawicielem brytyjskiego króla Karola II podczas chrztu córki Sobieskiego. Karol był ojcem chrzestnym młodszej córki Sobieskiego.
Syn hetmana, Jan Stanisław Jabłonowski ożenił się z Jeanne Marie de Bethune. Jej matka, Marie-Louise de la Grande d’Arquien była ożeniona z Francois de Bethune, który był Karola IV ambasadorem w Polsce. Marie-Louise była siostrą królowej Marysieńki, żony Jana III Sobieskiego. Poprzez to małżeństwo rodzina Jabłonowskich była blisko spokrewniona z Sobieskimi i z angielską dynastią Stuartów - księżniczka Maria Sobieska wyszła za mąż za James’a III Stuart, króla brytyjskiego.
Natomiast wnuczka hetmana, Marie-Louise Jabłonowska, księżniczka de Talmont’u, była pierwszą publicznie uznaną kochanką księcia Karola Edwarda Stuarta (Bonnie Prince Charlie), który za razem był jej ciotecznym bratem. Przedtem miała ona również aferę miłosną z królem Stanisławem I Leszczyńskim, zresztą tak jak jej siostra, Katarzyna Ossolińska.
Teściowa księcia Maurycego Jabłonowskiego (1809-1868) była zamężna za księcia Lucien Bonaparte, brata cesarza Napoleona I.
Księżniczka Maria Jabłonowska (1863-1914) wyszła za mąż za Maurice Bernhardt’a, syna słynnej legendarnej aktorki Sary Bernhardt. Sara miała miłosne afery z wieloma słynnymi meżczyznami swojej epoki, a przed wszystkim z królem Edwardem VII. Ojcem Maurice był książę de Ligne.
Spędziła większość swego życia w U.S.A. Była zamężna za John’a Wilhelma Quinn’a, Irlandczyka pochodzącego ze starej irlandzkej rodziny królewskiej. Był on profesorem na Uniwersytecie Waszyngtońskim.
Wyszła za oficera greckiej armii, Livertan’a. Turcy zabili jej męża podzczas wojny w 1912 roku.
Jego greckie imię było Euthimios Casimir Mineikos. Urodził się w 1893 roku. Był prezydentem polsko-greckiego towarzystwa handlowego w Atenach. Ożenił się z Merope Katsaros, która urodziła się w Smyrnie, w 1903 roku. Była najmłodszą córką Antoniego Katsaros, ważnego przemysłowca i właściciela-wydawcy humorystyczno-politycznego pisma “O Kopanos - Stuk, Stuk”. Aby sobie wyobrazić znaczenie prasy wydawanej w Smyrnie na początku XX wieku, należy zdać sobie sprawę z tego, że Smyrna w 1922 roku, podczas ostatniego roku kiedy to miasto jeszcze należało do Grecji, było największym greckim miastem. Była znacznie większa niż Ateny czy jakiekolwiek inne miasto.
Po śmierci Kazimierz został pochowany na tym samym cmentarzu co jego ojciec, Zygmunt Mineyko (F.10) i jego brat, Stanisław Mineyko (G.12).
Urodziła się w 1854 roku i zmarła młodo mając 31 lat na gruźlicę, pozostawiając dwoje małych dzieci z mężem Henrykiem Sienkiewiczem. Jej matka Wanda Mineyko (F.4) bardzo pomogła Henrykowi w ich wychowaniu.
Urodził się 5 maja 1846 roku w Woli Okrzejskiej, we wschodniej Polsce. Umarł 15 listopada 1916 roku, w Vevey, w Szwajcarii. Napisał wiele powieści. Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej. Ukończył gimnazjum w Warszawie, ktróre rozpoczął w 1855 roku. Studia zaczął w Wyższej Szkole Handlowej, w 1866 roku. Ponieważ musiał zarabiać na życie, zaprzestał studiów w 1872 roku. Pracował jako dziennikarz od 1872 roku do 1887 roku. Na początku pracował jako reporter, później został współwłaścicielem gazety “Słowo”. W latach 1876-78 przebywał w Ameryce, głównie w Kaliforni. Powrócił do Europy w 1879 roku.
W latach 1880-1885 jeździł ze swoją żoną Marynią do wielu austryjackich, włoskich i francuskich sanatoriów, próbując wyleczyć ją z gruźlicy. Niestety nic to nie pomogło.
Uwielbiał podróże. W 1886 roku pojechał do Konstantynopola, Aten, Neapolu i Rzymu. W 1888 był w Hiszpanii, a pod koniec 1890 roku pojechał polować do Zanzibaru, w Afryce.
Stał sie najbardziej znanym polskim pisarzem. Za powieść “Quo Vadis” uzyskał literacką nagrodę Nobla.
Gdy zaczęła się Pierwsza Wojna Światowa, wyjechał do Szwajcarii. Przy wsparciu ze strony A. Osuchowieckiego i Ignacego Paderewskiego został prezesem Komitetu dla Ofiar Wojny w Polsce.
Był zawsze aktywny politycznie, nawet gdy jeszcze był młodym dziennikarzem. Zorganizował pierwsze muzeum w Warszawie, zainicjował budowę pomnika Mickiewicza. W swoich wypowiedziach politycznych krytykował antypolską politykę Prus. Podczas rewolucji 1905 roku popierał polską niezależność pod przewodnictwem Polskiej Narodowej Partii Demokratycznej (Endeków). Jego poglądy były konserwatywne.
Stał się sławny w Polsce po napisaniu “Ogniem i mieczem”. Gdy ta powieść była kontunułowana “Potopem” i “Panem Wołodyjowskim” tworząc “Trylogię” jego powieści nabrały wymiarów biblijnych dla społeczeństwa polskiego. “Trylogia” stała się najbardzej poczytnymi książkami w Polsce przez ostatnie 100 lat. Pomogły one zdeterminować polski character całego społeczeństwa. Bardzo niewiele innych narodów ma podobne książki, spełniające podobną rolę. “Trylogia” jest unikalnym zjawiskiem. Powieść “Ogniem i mieczem” opowiada historię miłości, wierności, przygody i zdrady na tle krwawego powstania kozackiego zorganizowanego przez Bogdana Chmielnickiego. Henryk wprowadził do swojej powieści pełnej humoru postać Zagłoby, która była w dużym stopniu odzwierciedleniem jego teścia, Kazimierza Szetkiewicza (1827-1898).
Poza Polską Sienkiewicz jest najlepiej znany ze swojej powieści “Quo Vadis”. Została ona napisana w 1895 roku. W jej ukształtowaniu dużą rolę odegrał Henryka przyjaciel i malarz, H. Siemiradzki. Powieść opisuje Rzym w czsach Nerona, stosunek tego potężnego państwa do nowej religii jaką było w tym czasie Chrześcijaństwo. Autor ukazał pogańską kulturę w bardzo obrazowy sposób, przywiązując dużą rolę do szczegółów. Można powiedzieć, że namalował obraz, tyle, że zamiast użycia pędzla i ołówka, posłóżył się słowami. Jego opisy pozostawiają wizualne wrażenie na czytelniku. Sienkiewicz wprowadził polski akcent przez opisanie postaci Ligii, śląskiej księżniczki. W ten sposób starał sie zwrócić uwagę na to, że Chrześcijaństwo zawsze było silne na polskiej ziemi.
Inną powieścią mającą ogromny wpływ na polski naród, była powieść “Krzyżacy”. W tej historycznej powieści, autor opisuje najważniejsze wydażenia z czasów Władysława Jagiełły, jego politykę, wpływ zachodnio-europejskiej kultury na Polskę, process przemiany stanu rycerskiego w stan szlachecki, przebudzenie się polskości w całym kraju i wreszcie zwycięstwo nad Krzyżakami. Opis Bitwy pod Grunwaldem pokazuje, że zwycięstwo Polaków było wyrazem sprawiedliwości dziejowej i było niezbędne do utrzymana niepodległości i honoru całego społeczeństwa. Zwycięstwo było jedynie możliwe w wyniku zjednoczonej mobilizacji całego narodu. Powieść opisuje ludzkie charaktery posługując się detalami, które powodują że postacie mają bardzo ludzki wymiar.
Sienkiewicz napisał wiele powieści. Jest najbardziej poczytnym autorem w Polsce i można powiedzieć że wpłynął na kształtowanie świadomości narodowej.
Urodziła się w 1856 roku i umarła w 1941 roku. Wyszła za mąż za Edwarda Franciszka Janczewskiego-Glinkę, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Edward urodził się 14 grudnia 1846 roku w Blintrubiszkach. Natomiast umarł 17 lipca 1918 roku w Krakowie. Swoją karierę rozpoczął we Francji. Został profesorem anatomii i fizjologii roślin w 1875 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jego badania dotyczyły głównie tego w jaki sposób korzenie roślin rosną. Jego publikacje z lat 1889-92 zapoczątkowały badania genetyczne nad roślinami. Badał również grzyby. Został wyróżniony szwajcarską nagrodą Prix de Candolle. Interesował się specyfiką roślinności na Litwie.
Umarła w Murowanej Oszmiance w 1900 roku. Wyszła za mąż za Franciszka Błażejewicza (1848-1939). Był on właścicielem folwarku Łubciszki, wielkości około 60 hektarów, który był oszacowany na 17.149 złotych w 1927 roku i który był zadłużony hipoteką około 10.000 złotych. Ten folwark znajdował się około 49 kilometrów od Wilna i 15 kilometrów od Oszmiany. Po śmierci Franciszek został pochowany razem z żoną na tym samym cmentarzu.
Piotr Mineyko był inżynierem mieszkającym w Arachangielsku, w Rosji. Był on projektantem portów dalekiej północy. W tym czasie jego rodzina zebrała kolekcję 80.000 książek. Jego dom prawdziwie się stał kulturalnym centrum Archangielska przed Rewolucją Pażdziernikową.
Urodził się w 1850 roku. Kiedy był 55 letnim wdowcem ożenił się ze Stefanią Iwaszewską. Ślub odbył się 1 marca 1905 roku. Stefania była uprzednio zamężna i jej panieńskie nazwisko było Tułłowska. Stefania urodziła się w 1871 roku. Jej ojciec nazywał się Wincenty Iwaszkiewicz, a jej matką była Elżbieta, z domu Miłaszewicz. Policja poszukiwała Adolfa. Pewnego razu wyszedł on z domu, i wszelka wieść o nim zagineła. Był w domu ostatni raz w dniu 9 listopada 1906 roku.
Jego rodzice są nieznani. Ożenił się z Rosjanką, Praksedą. Jego potomkowie są świadomy przynależenia do rodziny Mineyków. Jeden z nich przechowywał dokument nadania szlachectwa Mineykom. Przydomek "Prot" został dodany do imienia ze względu na to, że w rodzinie było wiele osób o imieniu Michał. Michał-Prot był muzykiem. Był właściecielem orkiestry muzycznej. Dawał on koncerty w wielu mistach rosyjskich, miedzy innymi w Baku, Dniepropietrowsku, Władykaukazie, Moskwie i St.Petersburgu. Michał-Prot dawał koncerty na dworze carskim, w związku z czym miał tam pewne kontakty. Z tego powodu został zaaresztowany podczas Rewolucji Październikowej. Ponieważ odmówił jakiejkolwiek współpracy z Bolszewikami, zmarł w więzieniu 1920 roku. Po jego śmierci, żona Prakseda uciekła z pięciorgiem dzieci z Moskwy do Polski. Niestety wkrótce potem zmarła. Pięcioro dzieci trafiło do sierocińca w Warszawie. W rodzinie pozostała pamięć pewnych powiązań rodzinnych z rodziną francuskiego premiera, George Pompidour.
Zofia Mineyko - siostra Maria Amata H.2
Urodziła się w 1906 roku, w Wilnie. Do gimnazjum dawnego typu (siedmioklasowego) uczęszczała w Szymanowie (w latach 1918 - 1924) a natępnie w latach 1924 - 1926 na dwuletni kurs uzupełniający w Jazłowcu. Eksternistyczny egzamin dojrzałości złożyła w Szymanowie w 1936 roku już jako zakonnica. Do Zgromadzenia Sióstr Niepokalanek wstąpiła 21 października 1927 roku w Jazłowcu, pierwsze śluby złożyła 16 lipca 1929 roku, profesję wieczystą 2 lipca 1935 roku w Jazłowcu.
Po wyjściu z nowicjatu przez cztery lata uczyła francuskiego w Jazłowcu, w latach 1932 - 33 była katechetką w Niżniowie, na następne cztery lata pojechała do Szymanowa, gdzie uczyła religii i była przydzielona do pracy wychowawczej. Już w klasztorze uzupełniała swoje wykształcenie; w 1931 roku ukończyła w Jazłowcu Wyższy Kurs Pedagogiczny, a w 1934 roku w Szymanowie Diecezjalny Kurs Katechetyczny. Przez siedemnaście lat, z paromiesięczną przerwą w 1940 roku, kiedy uczyła religii i francuskiego na tajnych kompletach w Warszawie, od września 1936 roku aż do września 1953 roku była mistrzynią internatów: 1936 - 1939 w Jarosławiu, 1940 - 1945 w wojennym Szymanowie, 1945 - 1949 w bursie na Idzikowskiego w Warszawie, 1949 - 1951 w Wałbrzychu - Sobięcinie, żeby w latach 1951 - 1953 znowu wrócić w tym charakterze do Idzikowskiego. We wrześniu 1953 roku przyjechała do Szymanowa pełniąc tam funkcję asystentki domu, ucząc religii i będąc wychowawczynią w tzw. Szymanówku, który był internatem dla młodszych dzieci, uczęszczających do szkoły na wsi. Od października 1959 roku do lipca 1963 roku była przełożoną w Jarosławiu, a następnie do sierpnia 1968 roku - w Nowym Sączu.
W okresie sądeckim pełniła funkcję zastępczyni referentki zakonnej diecezji tarnowskiej. Po krótkim, paromiesięcznych pobytach w Wałbrzychu i we Wrzostowie, w październiku 1969 roku pojechała do Szczecinka, gdzie uczyła religii, a w latach 1975 - 1977 była tam przełożoną. W lipcu 1977 roku pojechała do Szymanowa, w którym pozostała aż do śmierci. Tu bardzo serdecznie opiekowała się przyjeżdżającymi dawnymi uczennicami i odwiedzała ludzi chorych i samotnych na wsi. Około 1987 roku siostra Amata zaczęła niedomagać. Z czasem okazało się, że jest to choroba Altzheimera. Przez pierwsze trzy lata jeszcze samodzielnie się poruszała, znosiła swoją chorobę pogodnie i z wielką cierpiliwością. Przez następne lata już wymagała stałej opieki pielęgniarskiej i coraz częściej pojawiały się zaburzenia świadomości. Ostateczna utrata świadomości natąpiła na cztery lata przed śmiercią; w styczniu 1993 roku po raz ostatni przyjęła Komunię Świętą, później już tylko Sakrament Chorych. Zmarła w Szymanowie 20 marca 1997 roku w czsie odmawiania przez siostry przy jej łóżku Koronki do Miłosierdzia Bożego. Została pochowana w grobowcu szymanowskim.
Urodził się on w 1901 roku na Litwie i umarł w 1972 roku w Anglii. W 1933 roku ożenił się z hrabianką Anną Kossakowską. Był oficerem elitarnego pułku kawalerii, Pierwszego Krechowieckiego Pułku Ułanów stacjonującego w Augustowie. Dowodził tam pierwszą kompanią. Był absolwentem Wyższej Szkoły Wojennej co gwarantowało mu uzyskanie w przyszłości stanowska dowódcy pułku. Od rozpoczęcia Drugiej Wojny Światowej brał udział w kampanii wrześniowej. Jego oddział walczył najdłużej na ziemi polskiej. Był on jednym z ostatnich żołnierzy wziętych do niewoli niemieckiej. Jego oddział walczył pod dowódctwem słynnego generała Kleeberga. Podzas walk gdy dowódca pułku został zabity Tomasz przejął dowódctwo nad całym oddziałem. Kiedy klęska była nieunikniona, sztandar pułkowy został ukryty w armatniej łusce i zakopany u zbiegu dróg w lesie. Tomasz był jednym z trzech oficerów, którzy wiedzieli o miejscu ukrycia. Wojnę spedził w VIIa Oflagu jenieckiego obozu w Murnau, w Niemczech. Był tam odpowiedzialny za tajnie przechowywane radio krótkofalowe. Po wojnie za swój udział w kampanii wrześniowej został awansowany do stopnia pułkownika i został udekorowany najwyższym wojskowym odznaczeniem, krzyżem Virtuti Militari (i innymi odznaczeniami). Po śmierci został pochowany w Newton Abbott, Devon w Anglii.
Urodziła sie jako hrabianka Kossakowska w 1910 roku w Polsce, i wyszła za mąż za Tomasza Mineyko (H.6) w 1933 roku. Maria, razem ze swoimi bliźniakami Michałem (I.7) i Marią (H.6), swoją 75-letnią matką i starszą siostrą Lilką, została zesłana na pięć lat ciężkich robót do Kazachstanu (Syberia). Hania miała również trzecie dziecko, Aleksa, który urodził się 11 listopada 1939 roku. Był za mały aby zabrać go na Syberię (był wtedy pięciomiesięcznym niemowlęciem). Aleks pozostał pod opieką zaufanej osoby. W 1942 roku Hani udało się uciec razem z bliźniakami i matką z Kazachstanu do Teheranu w Iranie. Na początku pracowała dla Amerykanów w Teheranie, a następnie w polskim konsulacie dla wydziału kultury. W 1945 roku przedostała się z dziećmi poprzez Irak i Damaszek do Bejrutu, gdzie pracowała dla brytyjczyków, i gdzie zastał ją koniec wojny. Święta Bożego Narodzenia w 1945 roku spedziła z mężem który na krótko złożył jej wizytę, musząc po świętach wrócić spowrotem do swojej jednostki wojskowej. Od sierpnia do października 1946 roku podróżowała poprzez Egipt, Włochy, Niemcy i Francję, w końcu docierając do Anglii i wreszcie spotykając się ze swoim mężem. Jej najmłodszy syn, Aleks, dotarł do rodziny dopiero w 1956 roku, gdy po raz pierwszy władze komunistyczne zezwoliły na łączenie rodzin. Przylot transportu z Polski był wtedy tak ważnym wydarzeniem, że BBC filmowało spotkanie rodziń rozdzielonych tak długo. Hania udzieliła wywiadu na temat swojego rozdzielenia z najmłodszym synem. Mieszkała w Newton Abbott, Devon w południowej Anglii. Zmarła w roku 2000.
Używała również imienia Mirka. Urodziła się w 1920 roku i umarła w 1987 roku. Gdy chodziła do gimnazjum przyjaźniła się z Zofią Hermanowicz, urodzoną w 1921 roku i Mimi (Marią) Stankiewicz, urodzoną w 1919 roku. Zofia i Mimi były siostrami. Mirka wychowała się i mieszkała w swoim majątku Dubniki. Po drugiej wojnie światowej znalazła się ze swoją matką Józefą Mineyko (z.d. Vismin) w Warszwie, gdzie mieszkała na ulicy Mokotowskiej 40. Kamienica przy Mokotowskiej 40 należała do niej ale po wojnie komuniści oczywiście ją zabrali i pozwolili jej i matce (Józefie Mineyko) zamieszkać w jednym z trzech pokoi jednego mieszkania. Na ulicy Mokotowskiej mieszkała aż do wyjazdu do Szwecji tzn 9 maja 1958. Zamąż wyszła w 1950 za hrabiego Maurycego Bosak Hauke.
Wyrosła w Oszmianie, małym misteczku na Wileńszczyźnie. Wyszła za mąż za Piotra Hertel. Mieszkają koło Warszawy. Piotr Hertel pracował przez wiele lat w Ministerstwie Kultury.
Wyrosła w Oszmianie. Wyszła za mąż za Stanisława Kucza-Kuczyńskiego.
Kiedy Rosjanie wkroczyli do Oszmiany, aresztowali jej męża za dziełalność anyradziecką. Kiedy w 1941 roku, gdy wojna niemiecko-radziecka się rozpoczęła, władze rosyjskie ewakułowały więzienie gdzie przebywał Kucza-Kuczyński. Transport przewoził więźniów na wschód. Nagle Niemcy okrążyli transport. Aby ucieczka z okrążenia mogła się udać, Rosjanie zdecydowali się rozstrzelać część wieźniów. Przygotowali listę ludzi do rozstrzelania. Jeden z oficerów zaczął ją czytać. Każdy więzień, którego imię zostało przeczytane musiał wystąpić z szeregów i spotykał się z pistoletową kulą. Imię Stanisława było na liście. Po jego usłyszeniu, Stanisław zamarł w bezruchu i nie odpowiadał. Z niewiadomego powodu, NKWDzista przeszedł do natępnej osoby na liście. Stanisław uniknął tym razem niechybnej śmierci. To wydarzenie miało miejsce w Starej Wilejce. W końcu Kucza-Kuczyński znalazł się w więzieniu moskiewskim. Krążyły plotki, że wrócił na Litwę podczas wojny, i że został tam zastrzelony. W każdym razie nie przeżył Drugiej Wojny Światowej.
Urodziła się w 1917 roku. Wyszła za mąż za Ignacego Nowickiego. Ignacy urodził się w 1904 roku i umarł w 1977 roku. Miał wykształcenie uniwersyteckie z zakresu rolnictwa.
Urodził się w 1915 roku i umarł w 1980 roku. Uczęszczał do lotniczej szkoły kadetów od 10 października 1932 roku do 20 czerwca 1935 roku, w Bydgoszczy. Przed rozpoczęciem Drugiej Wojny Światowej mieszkał w Ożyszkach, rodzinnym folwarku, niedaleko Oszmiany i Wilna. Jako członek 5 Pułku Lotniczego walczył w kampanii wrześniowej od 1 sierpnia 1939 roku aż do 18 września 1939 roku. Został schwytany przez Rosjan i zesłany do obozu pracy w latach 1939-40. Został zwolniony na mocy amnestii i wysłany poprzez Murmańsk do Anglii. Po przyjeździe do Wielkiej Brytanii wstąpił do polskiego lotnictwa zorganizowanego pod brytyjskim dowódctwem RAF Kirkham. Służył jako elektryk i mechanik lotniczy aż do czasu demobilizacji. Został włączony do służby Polskich Sił Zbrojnych na terenie Blackpool 22 listopada 1941 roku. Następnie został skierowany do Szkoły Technicznej Numer 14, 5 lutego 1942 roku. Był członkiem Polskiego Nocnego Diwizjonu Bojowego Numer 307, Polskiego Dywizjonu Bombowego Numer 305, jak również służył w obsłudze technicznej numer 3129 i 6305. Brał udział w obsłudze technicznej brytyjskich samolotów walczących nad północno-wschodnią Europą od 24 czerwca 1944 roku do 17 lipca 1944 roku. Został przekazany do dywizjonu rezerwy Polskich Sił Zbrojnych 10 lipca 1944 roku, a następnie znalazł się w polskim obozie przesiedleńców. W czasie wojny był ranny, gdy samolot został zestrzelony. Po wojnie mieszkał w Toronto, w Kanadzie, pracując w przemyśle optycznym. Jest pochowany na cmentarzu w Toronto.
Urodził się w 1912 roku w Mohylowie Podolskim na Ukrainie.
Jako pięcioletnie dziecko był świadkiem roztrzelania swojego ojca przez rewolucjonistów w 1918 roku. Owdowiała matka przeniosła się po egzekucji męża wraz z dziećmi z Uszyc do rodzinnego majątku Bałwaniszek na Litwie w 1920 roku.
Zygmunt pamięta wizytę swojego stryjecznego dziada, Zygmunta Mineyko (F.10) z Grecji.
Uczęszczał do gimnazjum w Oszmianie. Następnie chodził do szkoły rolniczej w Bukiszkach koło Wilna.
Został zwerbowany do polskiego wojska w 1934 roku. Służył w Trzecim Batalionie Czołgowym w Warszawie. W tym czasie ożenił się z Władysławą Gan, pochodzącej z tej samej rodziny jak żona Eustachego Mineyki (F.9). Jego pierwsza córka, Basia (I.15) urodziła się w 1936 roku. Gdy rozpoczęła się wojna, Niemcy wzieli go do niewoli koło miejscowości Piaski, niedaleko Lublina. Udało mu się zbiec z niewoli do części Polski okupowanej przez Rosjan. Podjął tam pracę jako kierowca ciężarówek w Poniewierzu.
Rosjanie zesłali jego żonę wraz z matką i córką na Syberię. Jeszcze w 1940 roku, Rosjanie współpracowali z Niemcami, i na mocy paktu z Hitlerem okupowali wschodnią część Polski.
Gdy Niemcy rozpoczęli wojnę ze Związkiem Radzeckim, Zygmunt powrócił do rodzinnego folwarku, Ożyszek. Tam podjął podziemną walkę z wrogiem w ramach Armii Krajowej. Jednym z zadań Armii Krajowej było likwidowanie kolaborantów Gestapo. Zygmunt wraz z kilkoma innymi partyzantami otrzymał rozkaz zlikwidowania znanego w oklicy kolaboranta, Kozła-Poklewskiego. Gdy poszli oni do jego folwarku aby wykonać wyrok parobcy gorąco protestowali obawiając się że natępnego dnia Niemcy ich roztrzelają obarczając ich winą za morderstwo. Zygmunt tymczasowo odłożył wyrok. Skończyło się na karze chłosty i ostrzeżeniu, że jeżeli współpraca z Niemcami się nie skończy Kozioł-Poklewski spotka się ze śmiercią. Niestety ostrzeżenie nie miało żadnego skutku. Kolaboracja była kontynułowana. Zygmunt próbował ponownie wykonać wyrok. Miało to miejsce u fryzjera w miasteczku. Tym razem Kozioł-Poklewski zbiegł. W rezultacie życie Zygmunta w Ożyszkach znalazło się w niebezpieczeństwie. W związku z czym został on przeniesiony do V Brygady Armii Krajowej. W ramach tej jednostki brał udział w wielu potyczkach wymierzonych przeciwko Niemcom.
Armia Krajowa również walczyła przeciwko władzom radzieckim. Niestety było również wielu kolaborantów z władzami komunistycznymi. Będąc ciągle członkiem V Brygady, dowódca Szendzielarz Zygmunt, pseudonim Łupaszka (1910-1951), wydał rozkaz roztrzelania pewnego sowieckiego kolaboranta. Gdy Zygmunt zjawił się w domu zdrajcy, nie był w stanie wykonać wyroku. Oskarżony stał w otoczeniu żony i małych dzieci. Zygmunt dobrze pamiętał co się stało w jego życiu gdy był piecioletnim chłopcem, gdy widział roztrzelanie własnego ojca. Nie wykonał wyroku. Aby ukryć fakt przed towarzyszącymi mu partyzantami, wyprowadził kolaboranta za stodołę, wystrzelił w powietrze pozorując egzekucję, i wrócił do swoich kolegów. Po powrocie do partyzanckiego obozu, zameldował dowódcy wykonanie wyroku i poszedł spać. Nagle został obudzony ze snu przez żandarmów. Prawda wyszła na jaw. Został postawiony przed sądem wojennym z oskarżeniem o zdradę. Otrzymał wyrok roztrzelania. Podczas ostatniej spowiedzi przed śmiercią wyjawił kapelanowi powody swego postępowania. Wzruszony ksiądz złamał tajemnicę spowiedzi i wstawił się w imieniu zasądzonego do dowódcy. Przekonał go, że wyrok musi być zmieniony. W rezultacie Zygmunt został zdegradowany do stopnia szeregowca i natychmiastowo przeniesiony do innej brygady.
Zygmunt kontynułował swoją walkę z nieprzyjacielem aż do zakończenia wojny. Brał udział w bitwie o Wilno. Został ranny podczas tych walk 12 lipca 1944 roku. Pomimo, że prawie całe Wilno zostało wyzwolone przez Armię Krajową, Rosjanie podstępnie zwabili polskie dowódctwo na tak zwane przyjacielskie rozmowy. Wiekszość oficerów nigdy nie przeżyło tej niewoli, natomiast wiekszość żołnierzy znalazło się w obozie pracy, w Kałudze. Zygmunt był jednym z nich. Został wypuszczony dopiero w lutym 1946 roku.
Po jego zwolnieniu, wrócił do Polski, osiedlając się na Ziemiach Odzyskanych, w rejonie Olsztyna. Podjął pracę w Państwowych Gospodarstwach Rolnych. Pewnego razu, w ramach swojej działalności służbowej, spotkał Kozła-Poklewskiego, ówczesnego niemieckiego kolaboranta a obecnego aktywisty partyjnego. Zygmunt przekazał informację o jego działalności z czasów wojny prokuratorowi. Odbył się sąd nad Kozłem-Poklewskim. Podczas postępowania sądowego spotkał świadka obrony, Marynę Plucińską, która przez jakiś czas ukrywała się przed Niemcami na Kozła-Poklewskiego folwarku. Oskarżony został skazany na karę śmierci. Pomimo, że wyrok nigdy nie został wykonany, zaginął on w nieznanych okolicznościach. Wkrótce potem, Zygmunt uzyskał rozwód ze swoją pierwszą żoną Władysławą, która powróciła z Syberii wraz z córką, i ożenił się z Maryną Plucińską. Zygmunt wraz ze swoją drugą żoną miał troje dzieci.
Urodziła się w 1911 roku i zmarła w 1957 roku. Była zamężna dwa razy. Pierwszy raz, za Mieczysława Sorokę, drugi raz za Mirosława Bukowskiego. Mirosław Bukowski urodził się w 1913 roku. Zginął on w 1944 roku podczas walk partyzanckich. Jadwiga miała syna z Mirosławem.
Urodzona w Patras, Grecja w 1905 roku. Wyszła za mąż za Zygmunta Jordana. Podczas Drugiej Wojny Światowej przebywała w Polsce. Z Polski uciekła wraz z synem w czerwcu 1945 do Grecji, do Aten. Mówiła płynnie po grecku, polsku, angielsku, francusku, niemiecku i rosyjsku. Zmarła 16 lipca 1994 roku w Atenach. Jest pochowana w grobowcu rodzinnym Mineyków w Nekropolis w Atenach.
Urodził się 5 lutego 1919 roku na wyspie Chios i umarł 23 czerwca 1996 roku w Atenach po długiej chorobie.
Miał on niezwykłe życie. Był premierem Grecji przez ponad dziesięć lat i wygrał wybory trzy razy: w październiku 1981 roku, w czerwcu 1985 roku i w październiku 1993 roku. Po długiej chorobie, podczas pobytu w szpitalu przez dwa miesiące z racji choroby nerek i płuc, abdykował w styczniu 1996 roku. Pomimo tej rezygnacji, nadal trzymał kontrolę nad swoją socjalistyczną partią.
Był absolwentem prawa z ateńskiego uniwersytetu. Prowadził aktywność trockistowską podczas studiów, za co został aresztowany w 1939 roku przez faszystowskie władze Metaxa. Po zwolnieniu z więzienia został wygnany do Stanów Zjednoczonych.
Uzyskał doktorat z zakresu ekonomii na Uniwersytecie Harwardu w 1943 roku. Po uzyskaniu obywatelstwa amerykańskiego, służył w marynarce wojennej podczas Drugiej Wojny Światowej. Po wojnie, zrobił karierę jako ekonomista na wielu amerykańskich uniwersytetach, a zwłaszcza na Uniwersytecie Berkeley w Kalifornii.
Powrócił do Grecji na żądanie premiera Konstantinosa Karamanlisa, i zorganizował Centrum Badań i Planowania z zakresu Ekonomii. Po roku czasu został nominowany na stanowisko prezesa Ateńskiego Ekonomicznego Centrum Badawczego. Był również doradcą Banku Greckiego.
Po raz pierwszy został posłem do parlamentu w 1964 roku, będąc wybranym przez ludność Achaji, rejonu z którego pochodził jego ojciec. Wreszcie został ministrem w rządzie utworzonym przez jego ojca z ramienia Zjednoczonego Centrum. Podczas dwuletniej kadencji służył jako Minister bez Teki, a następnie jako Minister do Współpracy.
Gdy pułkownicy przejeli władzę w kwietniu 1967 roku, natychmiast aresztowali Andreasa. Świadkami brutalnego aresztu były jego dzieci i żona. Groziła mu śmierć z rąk oprawców. Był oskarżony o próbę komunistycznego obalenia rządu i wprowadzenia Grecji do bloku państw socjalistycznych. Pod wpływem kampani w Europie i Stanach Zjednoczonych, zorganizowanej głownie przez naukowców Wolnego Świata, został zwolniony po ośmiu miesiącach z więzienia i wygnany za granicę po raz drugi w swoim życiu. Na początku pojechał do Szwecji, gdzie wykładał ekonomię na Uniwersytecie Sztokholmu w latach 1968-1969. Później wyjechał do Kanady. Zamieszkał w mieście King, niedaleko na północ od Toronto. Wykładał ekonomię na Uniwersytecie York w latach 1969-1974. Zorganizował partię polityczną PAK (Wszechgrecki Ruch Wyzwolenia) w 1968 roku. Stał się przywódcą ogromnej mniejszości greckiej mieszkającej w Toronto. Głosił bardzej radykalne poglądy niż miał to zwyczaj robić gdy jeszcze mieszkał w Grecji. Nawoływał do zbrojnego powstania przeciwko chuncie wojskowej. Bardzo krytykował amerykańską i europejską politykę względem faszystowskiego rządu greckiego. Krytykował Wspólnotę Europejską i NATO.
Powrócił do Grecji w sierpniu 1974 roku i od razu zawiązał nową partię PASOK (Wszechgrecki Ruch Socjalistyczny). Nawoływał do zerwania z zależnością od Stanów Zjednoczonych i zachęcał do radykalnych reform. Obiecał że jego partia PASOK będzie prawdziwie partią demokratyczną. Jednakże nigdy tej obietnicy nie dotrzymał. Zawsze pozostał prawdziwym dyktatorem swojej partii. Pod tym względem nie odszedł od tradycji greckich. Podczas pierwszych wyborów uzyskał 13.5% głosów. Jednakże trzy lata póżniej uzyskał 25%. Było to wystarczająco aby zostać przywódcą oficjalnej opozycji w parlamencie. W końcu uzyskał 48%, co było niebywałym sukcesem, i gwarantowało utworzenie własnego rządu. Od tego czasu pełnił funkcję premiera aż do czasu gdy w 1989 utracił władzę na rzecz Nowej Partii Demokratycznej. Jego osiągnięcia były powierzchowne, dotyczące raczej stylu niż zasadniczych zmian. Pomimo jego krytyki, amerykańskie bazy wojskowe pozostały w Grecji, a Grecja kontynułowała członkostwo w NATO i Wspólnocie Europejskiej. Z drugiej strony Andreas miał sukcesy. Po wyborach 1985 roku te sukcesy zostały przyćmione problemami ekonomicznymi. W końcu jego afera miłosna ze stuardesą lotniczą stała się skandalem. W resultacie rozwiódł się z amerkańską żoną, Margaret, z którą był razem przez 38 lat i z którą miał czworo dzieci. A następnie się ożenił z 33 letnią Dimitrią Liani, córką generała greckiego. Sprzedał piękny dom wyrzucając sądownie swego najstarszego syna, z domu który odziedziczył w podejrzany sposób po swojej matce, Zofi Mineyko. Za uzyskane pieniądze wubudował piękną willę i zamieszkał w niej z nową żoną (po jego śmierci Dimitria odziedziczyła tę willę wartą wiele milionów dolarów). Był on również zamieszany w 200 milionowe nadużycia bankowe Banku Krety. Z tych nadużyć został zwolniony w styczniu 1992 roku.
Powrócił do władzy w październiku 1993 roku, rozpoczynając swoją trzecią kadencję jako premier. Jednakże problemy zdrowotne uniemożliwiały jemu kontynułowanie aktywnej roli przywódczej. Został zabrany do szpitala na oddział chirurgiczny serca w Atenach 20 listopada 1995 roku. Bezpośrednią przyczyną były nerki i płuca. Powrócił do domu 21 marca 1996 roku gdzie wkrótce zmarł.
Urodziła się 11 listopada 1907 roku w Patras, w Grecji i zmarła w lutym 1978 roku podczas pożaru w jej domu, w Krakowie. Używała tytułu ksieżniczki który odziedziczyła po swoim ojcu. Wyszła za mąż za Stanisława Cieńskiego 23 czerwca 1931 roku. Używał on tytułu Rycerza Zakonu Rycerskiego Maltańskiego. Był on również udekorowany krzyżem Virtuti Militari. Stanisław był synem Tadeusza Cieńskiego i hrabianki Marii Dzieduszyckiej. Był właścicielem ziemskim.
Urodziła się 5 lutego 1906 roku w Patras, w Grecji. Umarła 26 czerwca 1956 roku w Obornikach Śląskich. Używała tytułu księżniczki który odziedziczyła po swoim ojcu. Wyszła za mąż 11 sierpnia 1924 roku za Adama Heydel, który był synem Franciszka Tomasza Mariana Heydel i hrabianki Melanii z domu Dzieduszyckiej. Adam urodził się 22 sierpnia 1895 roku na dworze Beremiańskim, a zmarł 25 sierpnia 1975 roku w Wołominie. Był ziemianinem i miał wyższe wykształcenie rolnicze. Służył w wojsku podczas Pierwszej Wojny Światowej. Adam i Karolina utracili swoje majątki i pałace podczas Drugiej Wojny Światowej. Po wojnie żyli oni w małym prowincjonalnym miasteczku, jakim były Oborniki Śląskie. Jednym z ich sąsiadów był książę Czartoryski, najbogatszy człowiek przed wojną w Polsce, który żył w nędzy po wojnie.
Rodzina Heydel ma bardzo interesującą przeszłość. Polska szlachta próbowała wprowadzić demokrację od XVI wieku. Od tego czasu polscy królowie byli wybierani w głosowaniu. Na przykład królowie sascy byli wybierani kilkakrotnie na polski tron. Jednakże nie lubili za bardzo przebywać w Warszawie. Woleli spędzać czas w Dreźnie. Potrzebowali swoich przedstawicieli. Jednymi z nich byli Heydel, którzy przybyli z Turyngii na początku XVII wieku. Byli oni arystokratami służącymi bezpośrednio królom. Na przykład Jan Heydel wyróżnił się swoją służbą królowi Stanisławowi Augustowi. W tym czasie szlachta była przeciwna nadawaniu arystokratycznych tytułów. Na wyjątkowych warunkach byli traktowani obcokrajowcy. Jako wyjątek, Heydelowie otrzymali z Sejmu potwierdzenie tytułu barona (oficjalnym sejmowym listem wydanym w 1772 roku). Ten tytuł barona został później potwierdzony przez cesarza austro-węgierskiego w 1826 roku.
Urodziła się 31 sierpnia 1908 roku w Bursztyńskim pałacu, w Galicji. Używa ona tytułu księżniczki odziedziczonego po ojcu, jak również tytułu Damy Zakonu Rycerzy Maltańskich. Wyszła za mąż 25 sierpnia 1930 roku za hrabiego Ksawerego Michała Pusłowskiego. Ksawery używał tytuł Rycerza Zakonu Maltańskiego. Oboje mieli najwięcej szczęścia z całej rodziny. Udało im się zbiec do Anglii. Tam zostali w pełni zaakceptowani przez arystokrację brytyjską. Zofia obecnie mieszka w Londynie.
Urodził się 29 września 1906 roku w Pieskach koło Słonima na dzisiejszej Białorusi, a umarł 6 stycznia 1998 roku. Ożenił się z księżniczką Jabłonowską z którą nie miał dzieci.
Odgrywał wiodącą rolę w polonii londyńskiej. Pomimo wielu trudnych przeżyć nigdy nie utracił pogody ducha.
Był synem hrabiego Władysława Pusłowskiego. Jego rodzina była spokrewniona z angielską arystokracją. Książe Luis Pignotelli d’Aragon był jego dziadkiem po matce. Ten dziadek ożenił się z Idą Cavendish, cioteczną siostrą siódmego księcia Devonshire, a za razem wnuczką Sir William Rumbold.
Ksawery odziedziczył majątek około 600.000 akrów, który głównie składał się z lasów. Skala tego majątku może być zobrazowana w oparciu uwagę, którą Ksawery zrobił znacznie później broniąc Polaków przed zarzutami antysemityzmu. Stwierdził on że jego rodzina wybudowała wiele synagog dla Żydów mieszkających w majątkach należących do jego rodziny.
Niestety los od samego początku nie dawał jemu możliwości korzystania z odziedziczonego majątku. Jeszcze kiedy był małym dzieckiem, wyżły dostały się do pokoju gdzie było przygotowane jedzenie na Święta Wilekanocne. Psy przewróciły świece i spowodowały pożar. Dom się spalił.
Pusłowscy wybudowali nowy dwór z wielkim rozmachem. Podczas Pierwszej Wojny Światowej ten dom został zajęty przez rosyjskie wojska na kwaterę dla dowódctwa. Dowódcą był generał który studiował w swoim czasie razem z Ksawerego ojcem w St.Petersburgu. Kiedy Rosjanie musieli uciekać przed Niemcami w 1917 roku, matka Ksawerego namówiła generała na udostępnienie Pusłowskim pociągu, którym mogli oni wysłać swój majątek do Moskwy, aby uchronić go przed niemiecką grabieżą. Załadowanie bezcennego bagażu zajęło dwa dni. Gdy transport dotarł do Moskwy, wpadł on natychmiast w ręce Bolszewików. Nikt już tych drogocennych przedmiotów nigdy więcej nie widział.
Po Pierwszej Wojnie Światowej Bolszewicy wkroczyli do majątków Pusłowskich. Rodzina uciekła do Warszawy, gdzie znalazła schronienie w brytyjskiej ambasadzie. Pomógł im w tym ich kuzyn Sir Horace Rumbold, późniejszy słynny ambasador brytyjski w Berlinie.
Po zwycięstwie Piłusudskiego nad rosyjskim najeźdźcą w 1920 roku, Ksawery poświęcił się zarządzaniu rodzinymi majątkami. Podczas Olimpiady Berlińskiej w 1936 roku wygrał srebrny medal w strzelaniu.
W wyniku paktu pomiędzy hitlerowskimi Niemcami a Rosją, rodzina Pusłowskich utraciła swoje majątki. Ksawery walczył w Kampanii Wrześniowej jako oficer rezerwy w 29 Pułku Konnym, a następnie jako partyzant.
Po ucieczce do Londynu, był doradcą prezydenta polskiego rządu na wygnaniu, Władysława Raczkiewicza. Brał udział w naradach z generałem Sikorskim, premierem polskiego rządu.
Kiedy Niemcy zaatakowały Rosję w końcu czerwca 1941 roku, nigdy nie wątpił że najeźdźca zostanie wypędzony. Sikorski podpisał pakt z Rosją anulujący rozbiory Polski dokonane w 1939 roku. Jednakże odkrycie grobów tysięcy polskich oficerów pomordowanych przez władze rosyskie w Katyniu, zakończyły jakąkolwiek współpracę.
Po wojnie, Ksawery pozostał w Londynie pracując jako inspektor hotelowy dla Amerykańskiego Związku Samochodowego. Pomimo, że brak szczęścia dalej miał miejsce, gdy ktoś włamał się do jego mieszkania i ukradł zabytkowy Delacroix, jedną z ostatnich naprawdę wartościowych rzeczy które Ksawery zachował ze swojej przeszłości, Pusłowski nadal nie tracił humoru i optymistycznego nastawienia do życia.
Jedną z ciekawostek jest to, że Tadeusz Kościuszko, który był polskim i amerykańskim bohaterem, wychował się na jednym z majątków należącym do Pusłowskich. Jego ojciec był zarządcą majątku Mereczowszczyzna i miał tam swój dom. Ksawery próbował odnaleźć ten dom i odremontować. Niestety śmierć mu w tym przeszkodziła.
Urodziła się w 1892 roku. Ukończyła gimnazjum w Wilnie. Była w Rosji w latach 1916 - 1918. Pracowała w administracji Uniwersytetu Batorego w Wilnie od 1922 do 1939 roku. Została zesłana na roboty do Niemiec od 1943 do 1945 roku. Następnie od 1945 aż do śmierci (1979 rok) mieszkała w Gdyni. Została pochowana na cmentarzu w Gdyni-Witomino.
Był mierniczym przed Drugą Wojną Światową. Między innymi brał udział w pomiarze ziemi w Bałwaniszkach, gdy doszło do podziału tego majątku pomiędzy spadkobierców. Również prowadził prosperujący biznes w Wilnie. Posiadał trzy domy. Powiększył odziedziczony folwark o 8 hektarów. Po wojnie wyjechał z Wilna do Koszalina, a następnie do Szczecina, gdzie zmarł w 1970 roku. Jego żona, Maria Raube, była dentystką. Umarła w Szczecine w 1965 roku i jest pochowana na Cmentarzu Centralnym.
Urodził się 18 października 1888 roku. Ukończył szkołę w Wilnie i Moskwie. Został zwolniony z armii carskiej podczas Pierwszej Wojny Światowej z powodu chorych zębów. Podczas wojny polsko-sowieckiej w 1920 roku został przebity rosyjskim sztyletem w Łubciszkach. Przeżył. Później zajmował sie gospodarowaniem na swoim folwarku. Dorabiał jako mierniczy. Władze radzieckie go aresztowały we wrześniu 1944 roku i zatrzymały w oszmiańskim więzieniu. Następnie wysłały go na Syberię 8 maja 1946 roku. Tam pracował w kołchozie nazywającym się “Krasnyj Majak numer 2”. Z tamtąd wyjechał do Krasnojarska albo do Kańska. Od tego czasu rodzina całkowicie straciła z nim kontakt. Zaginął bez wieści. Data jego śmierci jest nieznana.
Jego żona nazywała sie z domu Kamilla Baniewicz. Urodziła się 27 kwietnia 1894 roku a zmarła 18 sierpnia 1962 roku w Szczecinie.
Podczas Drugiej Wojny Światowej, gdy większość ludności przymierała głodem, rząd rosyjski zwrócił się z prośbą do naukowców Archangielska aby oni wypracowali metodę taniej produkcji żywności z wodorostów morskich. Głównym specjalistą w tej dziedzinie była Ksenia Gemp z domu Mineykówna, uczennica A. Jeftuszenki. Odkryła ona, że chemiczny skład wodorostów zawiera wszystkie składniki niezbędne do właściwego rozwoju ludzkiego organizmu. Osobiście podjęła się kierownictwa nad produkcją pożywienia wytworzonego z wodorostów na terenie Leningradu (St. Ptersburga). Nie jest przesadą powiedzieć, że jej aktywność spowodowała uratowanie tysięcy ludzi podczas okrążenia miasta przez wojska niemieckie. W 1943 roku ludność Leningradu wystosowała oficjalny list do Kseni Gemp wyrażając wdzięczność za jej pomoc.
Rodzina Mineyko była znana w Archangielsku z powodu jej wpływu na życie kulturalne miasta. Zgromadziła ona kolekcję 80.000 książek o dużej historycznej wartości. Ich dom był prawdziwym centrum kulturalnym przed Rewolucją Pażdziernikową. Obecnie Dom Puszkina, będący częścią Rosyjskiej Akademii Literatury utrzymuję tzw. Fundację Gemp, zawierającą około 200 starych książek ofiarowanych przez Ksenię i jej męża. Zresztą Ksenia sama opubilkowała kilka książek. Na początku lat 80-tych wydała książkę zatytułowaną “Legendy Białego Morza”, w której opisała osiągnięcia i badania naukowe swego ojca, Piotra Mineyko, a także swego dziadka, Gerarda Mineyko.
Ksenia jest honorowym członkiem Rosyjskiego Geograficznego Towarzystwa. Również otrzymała w swoim czasie honorowe obywatelstwo Archangielska.
Andrej urodził się w 1885 roku w Oszmianie, niedaleko Wilna, miasteczku obecnie znajdującym się na Białorusi. Ożenił się on z Rosjanką, Praskowają Iwanowną (1900-1942). Od młodości podjął aktywność komunistyczną, wstępując do partii bolszewickiej w marcu 1917 roku. Podczas Rewolucji Październikowej współpracował bezpośrednio z Feliksem Dzerżyńskim w Smolnym. Prawdopodobnie znał go ze swoich lat młodzieńczych, bo obaj pochodzili z tego samego rejonu. Pracował jako Komisarz Wojenny przeciwko kontrewolucyjnym wojskom Białych. Później został przeniesiony do działalności partyjnej w Gomelu, w 1920 roku, a następnie objął partyjne funkcje w Kajdanowie. Wreszcie pracował jako funkcjonariusz partyjny w Gaczynie. Przed swoimi towarzyszami ukrywał swoje pochodzenie szlacheckie. W końcu władze stalinowskie doszukały się jego przeszłości, został wyrzucony z partii na początku 1938 roku. Wreszcie został aresztowany jako wróg ludu. Został zesłany na roboty do Wiaty, gdzie zmarł z wyczerpania w 1940 roku. Rząd oficjalnie go uniewinnił w 1956 roku, co było długo za późno. Podczas wojny jego żona znalazła się wraz z dwoma synami w okrążonym przez Niemców St.Petersburgu. Tam zmarła wraz z młodszym synem, Olegiem, z głodu. Tam też oboje byli pochowani na cmentarzu Piskarewsk.
Był om młodszym bratem Andreja Mineyki. Do czasu Drugiej Wojny Światowej pracował jako artysta cyrkowy. Po wojnie wszelkie wieści o nim zaginęły.
Antoni pochodzi z hrabiowskiej rodziny
Komorowskich
i jest spokrewniony (ale dość daleko) z Matyldą Komorowską, obecną
księżniczką
belgijską. Z tej samej rodziny pochodzi również znana polska aktorka
Maja
Komorowska, a także obecny minister obrony Bronisław Komorowski. Ojcem
Bronisława był natomiast podróżnik, poeta i dyplomata Zygmunt
Komorowski.
Wyszła za mąż za Andrzeja Markowskiego. Mieszka w Warszawie. Andrzej jest absolwentem Uniwersytetu Warszawskiego w zakresie psychologii. Pracował przez wiele lat w Ośrodku Badań Opinii Publicznych Polskiego Komitetu Radia i Telewizji.
Urodził się w 1934 roku. Ożenił się z Beryl Preston, która była urodzona w 1940 roku. Michał mieszka w West Norwood, dzielnicy Londynu. Ma dwóch synów, Stefana i Andrzeja. Maria
Urodziła się w 1934 roku i jest bliźniakiem Michała Mineyko. Studiowała terapię zajęciową w Londynie, w Anglii. Wyszła za mąż za Andrzeja Łubieńskiego, który studiował chemię na Uniwersytecie Londyńskim. Ma on również tytuł Magistra z Fairleigh Dickenson Uniwersytetu z New Jersey. Maria wzięła rozwód z Andrzejem w 1975 roku.
W środowisku szkockim używa imienia Andrew. Ożenił się z Janet Dawes. Mieszkają w górach szkockich. Prowadzą pensjonat dla specialnie dobranej klienteli.
Mieszkają w pieknym domu, zwanym West Tempar. Część zabudowań zostało wybudowane jeszcze na początku XVII wieku, a w każdym razie budynki te pamiętają czasy pierwszej studni. W przeszłości wieś znajdowała się w trochę innym miejscu, bardzej w stronę południa i była położona bardzej w górach. Po tych zabudowaniach pozostało jeszcze kilka czarnych domków. Jednak większość starych domów przestała istnieć. Główny dom, West Tempar, został wybudowany w 1905 roku. Ściany domu są grubości trzech stóp (około 1 metra). Wszystkie okna są zaopatrzone w okiennice. Dom robi wrażenie na całą okolicę.
Urodziła się w 1951 roku w Warszawie. Do Szwecji przyjechała z rodzicami w 1958 roku. Lata 1976-1987 spędziła w Polsce pracując dla szwedzkiej firmy handlowej w Warszawie. Wyszła zamąż za Tadeusza Janowskiego - właściciela majątku ziemskiego Bartodzieje koło Radomia. Majątek przetrwał w rękach właściciela po wojnie ale w 80-tych latach komunizm dał się już za bardzo we znaki i od 1987 mieszka z mężem (magister inżynier ogrodnictwa) i czwórką dzieci w Sztokholmie.
Urodziła się w 1938 roku. Wyszła za mąż za Andrzeja Gawęckiego. Małżeństwo później się rozpadło. Pracuje jako profesor psychologii na Uniwersytecie Poznańskim.
Urodziła się w 1936 roku. Wyszła za mąż za Marka Żelazkiewicza. Po wielu latach małżeństwo zakończyło się rozwodem. Basia ma wyższe wykształcenie rolnicze. W czasie Drugiej Wojny Światowej była wywieziona na Syberię do Kazachstanu, co bardzo ciekawie opisała w swoich wspomnieniach z tego okresu. Obecnie mieszka w Warszawie.
Urodził się w 1950 roku w Polsce. Ożenił się z Joanną Małgorzatą Kamińską, która urodziła się w 1948 roku. Oboje studiowali razem i uzyskali w 1973 roku tytuł Magistra z zakreu psychologi na Uniwersytecie Warszawskim. Krzysztof przyjechał do Toronto w 1981 roku. Ponieważ miał problemy ze sprowadzeniem swojej rodziny do Kanady, zwrócił się o pomoc do ówczesnego premiera Grecjii, Andreasa Papandreou (H.23). W wyniku jego interwencji u polskich władz, rodzina została wypuszczona z Polski i mogła połączyć się w jedną całość. Krzysztof studiował informatykę na Uniwersytecie York i otrzymał dyplom jego ukończenia w 1995 roku. Obecnie pracuje w dziale komputerowym policji miasta Toronto. Joanna uczy pierwszą klasę w szkole powszechnej.
Urodził się w 1952 roku. Ożenił się z Anną Skokowską. Posiada wyższe wykształcenie inżynierskie z zakresu silników okrętowych. Wiele lat pływał na statkach jako oficer mechanik. Przyjechał do Kanady w 1982 roku i obecnie pracuje jako kierownik od spraw technicznych w dużej firmie transportowej specjalizującej się w przewozach na daleką Północ.
Urodziła się w 1953 roku. Wyszła za Henryka Jankowskiego z którym miała córkę. W niedługim czasie po ślubie doszło do rozwodu. Posiada tytuł magistra z zakresu polskiej literatury. Mieszka w Toronto, w Kanadzie i pracuje jako nauczyciel na zastępstwa. W 1998 roku wyszła za mąż za Karla Leskowskiego.
George (Georgios) Papandreou I.20
Urodził się 16 czerwca 1952 roku w St.Paul, w Minnesocie, w U.S.A.
Chodził do liceum w King, na przedmieściu Toronta, w Kanadzie. W latach 1970 - 75 studiował na Amherst College, uzyskując dyplom wyższej uczelni z zakresu socjologii. Tytuł magistra uzyskał w U.S.A. z tej samej uczelni. Przez parę lat (1972 - 1973) studiował również na Uniwersytecie Sztokholmskim w Szwecji. Póżniej uzyskał dyplom magistra z zakresu socjologii i rozwoju z Londyńskiej Schoły Ekonomicznej w Anglii. W końcu studiował w Centrum Współpracy i Spraw Zagranicznych (CFIA) na Uniwersytecie Harwardskim w Cambridge, U.S.A. w latach 1992 - 1993.
Pełnił wiele rządowych funkcji w Grecji. Pracował w Ministerstwie Kultury jako Sekretarz do Spraw Kulturalnych od lipca 1985 roku do lutego 1987 roku. Następnie był odpowiedzialny za następujące dziedziny: grecka diaspora na świecie, kształcenie się dorosłych, sprawy młodzieży. W latach 1988 - 1989 był odpowiedzialny za próby rządu uzyskania lokalizacji Igrzysk Olimpijskich w Grecji na rok 1996. Był ministrem do Spraw Edukacji i Religii w latach 1988 - 1989. Od roku 1993 do 1994 był Deputowanym Ministrem do Spraw Zagranicznych, odpowiedzialny za kontakty grecko-amerykańskie. Brał również udział w negocjacjach związanych z wstąpieniem Szwecji, Austrii i Norwegii do Wspólnoty Europejskiej. W 1994 ponownie został mianowany na stanowisko Ministra Edukacji i Sparw Religijnych. Zajmował to stanowisko do października 1996 roku. Obecnie jest Alternatywnym Ministrem Spraw Zagranicznych.
Jego kariera parlamentarna była następująca:
Urodził się w 1956 roku w Berkeley, w Kalifornii, w U.S.A. Studiował ekonomię na Uniwersytecie Yale i Princeton. Studiował również literaturę na Uniwersytecie w Vermont. W latach od 1989 roku do 1991 roku pracował jako ekonomista w Banku Światowym. Obecnie mieszka w Atenach, w Grecji i zajmuje się pisaniem książek. “Tańczący ojciec” była jego pierwszą powieścią.
Maria Melania używa tytułu baronówny. Urodziła się 18 stycznia 1947 roku w Poznaniu. Chodziła do szkoły w Nowym Sączu prowadzonym przez zakonnice. Wyjechała do Londynu w 1960 roku. Wyszła za mąż za Antoniego Mankoo 7 marca 1970 roku. Miała dwoje dzieci. Starszy syn Mikołaj umarł na zapalenie mózgu przed ukończeniem pierwszego roku życia. Maria pracowała jako urzędnik kredytowy i jako nauczyciel w Anglii. Po przeprowadzeniu się do Kanady została przysięgłym tłumaczem w sądzie i urzędzie emigracyjnym. Pracuje jako tłumacz polsko-angielski w Ottawie.
Jego imię po grecku brzmi Philippos. Ma on dwoje dzieci: Aleksandra (po grecku Alexandros) i Eleonora. Aleksander ma 8 lat a siostra jest o rok młodsza. Filip mieszka i pracuje w Atenach. Jest dyrektorem do spraw sprzedaży greckiej wersji pisma amerykańskiego “Scietific American”. Jego dzieci mieszkają z ich matką, Elizabeth Cornette w Montpellier, we Francji. Filip i Elizabeth pobrali się w 1989 roku w Paryżu i rozwiedli się w 1998 roku.
Podczas Drugiej Wojny Światowej był żołnierzem VI Wileńskiej Brygady Armii Krajowej. Brał udział w wielu potyczkach przeciwko okupantowi niemieckiemu. Gdy Rosjanie wkroczyli na teren obecnej Litwy i Niemcy zaczęli się wycofywać z tego rejonu VI Brygada przestała oficjalnie istnieć 18 lipca 1944 roku. Stało się to wtedy gdy Rosjanie zaprosili dowódctwo Armi Krajowej na tak zwane przyjacielskie rozmowy i aresztowali Polaków. Większość z nich tego nie przeżyła. Żołnierze niższych stopni zostali wywiezieni do obozu w Kałudze, gdzie też wiekszość wyginęła.
Zygmunt uniknął aresztowania. Z mała grupą partyzantów składającą się z 10-12 osób przeniósł się w rejony Białegostoku. Tam postanowił kontynułować walkę, tym razem przeciwko komunistom. Jego grupa dotarła do Białegostoku w sierpniu 1944 roku. 14 partyzantów podzieliło się na dwie grupy koło miejscowości Osowiec. Zygmunt został dowódcą jednej z nich.
Gdy dotarły wieści do Zygmunta o Powstaniu Warszawskim, przeniósł się bliżej do Bielska Podlaskiego. Ponieważ w tym rejonie było duże zgrupowanie wojsk sowieckich i partyzanci nie mieli za wielkich szans wygrania z nimi walk, ukryli się po okolicznych wsiach w okolicy Siemiatycz. Pomimo bliskości armii czerwonej, Zygmunt stoczył wiele potyczek z wrogiem w okolicy Bielska Podlaskiego w zimie 1944-1945 roku.
W styczniu 1945 roku udało mu się skontaktować z byłymi dowódcami V Brygady Armii Krajowej. Nowe dowódctwo Armii Krajowej postanowiło odbudować strukturę partyzancką i kontynułować walkę przeciwko dyktaturze komunistycznej. Zygmunt został wyznaczony na dowódcę partyzantki w Puszczy Białowieskiej. Poprowadził partyzantów do wielu walk i przyczynił się do zlikwidowania conajmniej 50 żołnierzy sowieckich i 19 komunistycznych policjantów.
Dowodził w akcji w Małej Narewce, która odbyła się 1 kwietnia 1945 roku, następnie w bitwie w Boćkach 7 maja 1945 roku. Wygrał trzy bitwy z regularnym wojskiem komunistycznym: we wsi Majdany i Topiły 28 maja 1945 roku, we wsi Sikorki 8 sierpnia 1945 roku, i wreszcie we wsi Midusy Dworaki 18 sierpnia 1945 roku.
Dowódca partyzantki w tym rejonie, major Szendzielarz Zygmunt, pseudonim Łupaszka (1910-1951), rozwiązał brygadę 7 sierpnia 1945 roku gdy stało się oczywistym, że Polska będzie krajem komunistycznym przez wiele lat. Niestety Brygada nie miała żadnych szans na zwycięstwo. Zygmunt uciekł do Południowej Ameryki, a następnie do U.S.A. i obecnie mieszka w Arizonie.
Urodził się w 1925 roku w Rostowie. Był świadkiem aresztowania ojca w 1938 roku. Znacznie później namalował obraz, który zatytułował "Rok 1938, moje dzieciństwo". Podczas Drugiej Wojny Światowej znalazł się wraz z matką i młodszym bratem Olegiem w okrążonym przez Niemców St.Petersburgu. Matka i brat zmarli z głodu. Władimir cudem przeżył blokadę. Jeszcze podczas wojny trafił do szkoły wojskowej w Orłowie, gdzie przeszedł szkolenie czołgowe. Został wysłany na front, na Ukrainę. Również walczył w Rumuni przeciwko armi niemieckiej. Został awansowany na dowódcę oddziału 304. Po wojnie ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Mińsku. Był uczniem sławnego artysty Walentyna Wołkowa. Ożenił się z Mają Borysowną w 1953 roku. Była ona z zawodu nauczycielką. Władimir malował portrety, pejzarze, i natury. Szczególnie wyspecjalizował się w malowaniu pejzarzy Polesia. Ostatnio przekazał 45 swoich prac dotyczących tego regionu na ręce muzeum w Mozyrze. Ma dwóch synów, którzy są z zawodu inżynierami.
Jego charakter może być opisany poprzez przytoczenie wydażenia w którym brał udział gdy był 10 letnim chłopcem, w 1974 roku. Przyjechał z Anglii do Krakowa aby wziąć udział w zawodach sportowych dla biegaczy. Wziął udział w biegu na 3 kilometry, w którym uczestniczyli dorośli najlepsi zawodnicy. Publiczność obserwowała usiłowania młodego chłopca z niedowierzaniem. Jednak Stefek kontynułował okrążenie za okrążeniem. Pomimo, że zawodnicy wyprzedzili go na jedno okrążenie, Stefek biegł dalej z całą determinacją. Miał jeden cel: dokończyć wyścig bez względu na wynik. Gdy dobiegł do mety nie było końca oklaskom z widowni.
Reportaż napisany przez Vicki Hill, pod tytułem “Motocyklem w przyszłość” świetnie opisuje character Andrzeja.
W swoim czasie Andrzej odnalazł swoje powołanie, gdy zaczął nie odstępować na krok włściciela sklepu motocyklowego. Przychodził do niego codziennie zasypując go pytaniami.
“Chodziłem do jego sklepu codziennie, namawiając go aby mnie zatrudnił”, mówi Andrzej. “W końcu ustąpił, i obecnie jestem jednym z jego najlepszych sprzedawców”.
Andrzej zaczął na początku pracę jako goniec, a wieczorami uczył się mechaniki. W końcu los się do niego uśmiechnął w postaci sklepu motocyklowego w Streatham, w połódniowym Londynie.
“Żyłem i oddychałem tylko motocyklami”, mówi. “Gdy nimi nie jeździłem czytałem o nich. Praca była dla mnie wymażoną. Sprzedajemy używane i nowe motocykle. Dużo czasu spędzam na sprawdzaniu używanych pojazdów, starając się wytargować właściwą cenę. Odróżnienie dobrego starego motocykla od grata ładnie wymalowanego wymaga dużych kwalifikacji. Aby być na bieżąco z nowościami technicznymi uczęszczam na wykłady organizowane przez producentów i handlowców w tej dziedzinie. Próbujemy zawsze zadowolić klienta, począwszy od babci, która szuka skutera na zakupy aż do prawdziwego znawcy szukającego motocykla o pojemności 1100cc. Kupowanie takiego pojazdu to duża decyzja wymagająca zanalizowania wielu szczegółów. Podczas takiej decyzji staram się usiąść z klientem i dowiedzieć się w jakim celu zamierza on kupić motocykl, jakie są jego możliwości finansowe, i jaka moc silnika może mu odpowiadać. Po rozmowie zwykle wybieramy się na jazdę po ulicy, a jeśli klijent jeszcze nie posiada prawojazdy osobiście kieruję. Opowiadam im jak najwięcej o motocyklach, a zwłaszcza stararm się opisać jak należy się nimi opiekować. Nigdy nie zapomnę jednego młodzieńca. Oszczędzał na pojazd latami, przychodząc do sklepu conajmniej trzy razy w tygodniu. Jego mina była nadzwyczajna, gdy w końcu przyszedł z pieniędzmi i mógł wyjechać swoim motocyklem. Miałem wrażenie że wystrzeli jak bańka mydlana z dumy!”
Anna Monica Elisabeth Łubieńska (Anik) J.11
Urodziła się w 1960 roku. Ma dyplom z zakresu literatury angielskiej i z zakresu komunikacji pomiędzy ludżmi Uniwersytetu Rutgers, New Jersey, w U.S.A.
Andrzej Kazimierz Stefan Łubieński J.12
Urodził się w 1962 roku. Studiował komputery w Chubb Instytut, w New Jersey, w U.S.A.
Monica Aleksandra Łubieńska J.13
Urodziła się w 1965. Posiada dyplom z zakresu inżynierii przemysłowej z Uniwersytetu Rutgers w New Jersey. Wyszła za mąąż za Ryszarda Mount, który posiada dyplom z zakresu mechaniki z Stevens Instytutu Technologii i magistra z zakresu biznesu i administracji z Uniwersytetu Rutgers. Mają oni dwie córeczki, Rebekę i Weronikę. Mieszkają w Alabamie, w U.S.A.
Urodził się w 1966 roku. Jest on alpinistą. Wspinał się na Himalaje wiele już razy. W latach 1980-tych był trenowany aby zostać najmłodszym wspinaczem Mount Ewerestu. Wyjechał tam z polską ekipą. Niestety na samym początku wyprawy zgubił but. Musiał pozostać w tyle. To wydarzenie uratowało mu życie. Cała grupa zginęła w śnieżnej lawinie. Zgubiony but uratował mu życie.
Urodził się 1 czerwca 1976 roku w Londynie, w Anglii. Mieszkał tam aż do 1988 roku, gdy jego rodzice wraz z nim przeprowadzili się do Ottawy, w Kanadzie. Ukończył historię na Uniwerystecie w Ottawie. Przez jakiś czas był zatrudniony przez Skarb Państwa w Ottawie. Obecnie studiuje na tamtejszym uniwersytecie prawo (od września 1999 roku). Jest przewodniczącym lokalnej organizacji na rzecz utrzymania monarchii w Kanadzie. Jest również członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia imienia Winstona Churchill’a i organizacji królewskiej rodziny Stuartów. Jest autorem książki przygotowanej do druku na temat pochodzenia baronowej Karoliny Heydel, księżniczki Jabłonowskiej. Zorganizował 22 Miedzynarodowy Zjazd Kongresu Genealogicznego. Może być uznany za oficialnego znawcę badań nad rodziną Jabłonowskich. Z całą pasją skolekcjonował największy na świecie zbiór przedmiotów związanych z rodziną Jabłonowskich.